ΠΑΓΩΤΑΤΖΗΣ ΓΙΑ ΒΑΠΤΙΣΗ ΑΘΗΝΑ ΠΡΟΣΦΟΡΑ!! 2130094888 - 6941627652
2130094888 - 6941627652 Ο παγωτατζης για βαπτιση της αθηνας στις καλυτερες τιμες της αγορας, για βαπτιση παρτυ κλπ. Ποιοτητα συνεπεια και οικονομικες τιμες. ΓΙΑ ΟΛΗ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ
2130094888-6941627652 Ας αναλύσουμε όμως λίγο περισσότερο τα “μαγικά” συστατικά που κάνουν το σπιτικό παγωτό του παγωτατζης για βαπτιση μαλακό και κρεμώδες και συγκεκριμένα ας επικεντρωθούμε στα αυγά.
Η προσθήκη των αυγών βελτιώνει την υφή του παγωτού του παγωτατζης για βαπτιση και δίνει στο παγωτό πιο πλούσια και πιο απαλή γεύση. Επίσης τα αυγά κάνουν το παγωτό πιο ανθεκτικό στο λιώσιμο και βελτιώνουν σημαντικά την ικανότητα ανάδευσης του παγωτού.
Η ποσότητα των αυγών που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε σε μια συνταγή παγωτού ποικίλει.
Προσωπικά χρησιμοποιώ από 2 ως 4 αυγά για κάθε λίτρο παγωτό. Κάποιοι χρησιμοποιούν περισσότερα αυγά (συνάντησα συνταγή που χρειαζόταν 10 αυγά για 1 λίτρο παγωτού!). Γενικά δεν χρειάζεται να το παρακάνουμε με τα αυγά μιας και δεν είναι ό,τι πιο υγιεινό και ανεβάζουν τη χοληστερίνη!
Κάποιοι προτιμούν να χρησιμοποιούν μόνο τους κρόκους και απορρίπτουν το ασπράδι. Κάποιοι άλλοι χρησιμοποιούν ολόκληρο το αυγό. Εχω δει και συνταγές που χρησιμοποιούν ΜΟΝΟ τα ασπράδια των αυγών! Προσωπικά χρησιμοποιώ ολόκληρο το αυγό.
Οταν τα αυγά είναι ολόφρεσκα, μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε στη συνταγή παγωτού και χωρίς να ζεστάνουμε/ βράσουμε το μείγμα παγωτού του παγωτατζης για βαπτιση (που αποτελείται κυρίως από γάλα, κρέμα γάλακτος και ζάχαρη).
Δηλαδή αν τα αυγά είναι πολύ φρέσκα τότε μπορούμε να τα χτυπήσουμε με λίγη ζάχαρη (χρησιμοποιώντας μίξερ ή αυγοδάρτη) μέχρι να αφρατέψουν και στη συνέχεια να ρίξουμε απευθείας το μείγμα παγωτού (χωρίς να το βράσουμε) μέσα στο μπολ των αυγών ανακατεύοντας καλά. Ωστόσο καλό θα ήταν το μείγμα παγωτού του παγωτατζης για βαπτιση να είναι ελαφρώς ζεσταμένο (ή χλιαρό) – έστω και αν τα αυγά είναι φρέσκα.
Σε αντίθετη περίπτωση (όταν τα αυγά δεν είναι εντελώς φρέσκα ή όταν δεν είμαστε σίγουροι για αυτό) θα πρέπει να χτυπήσουμε καλά τα αυγά με λίγη ζάχαρη, στη συνέχεια να περιχύσουμε το βρασμένο μείγμα γάλακτος-ζάχαρης μέσα στο μπολ με τα αυγά και έπειτα να ανακατέψουμε πολύ καλά.
Οταν ρίχνουμε το μείγμα παγωτού στο μπολ των αυγών, ανακατεύουμε ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ σε κάθε περίπτωση (είτε έχουμε βράσει το μείγμα είτε οχι).
Αν αποφασίσουμε να χρησιμοποιήσουμε μόνο τους κρόκους των αυγών, δεν χρειάζετε να χολοσκάμε για τα ασπράδια :-)
Μπορούμε να τα χτυπήσουμε σε μαρέγκα και στη συνέχεια να τη χρησιμοποιήσουμε σε κάποια άλλη συνταγή. Η μαρέγκα μπορεί να διατηρηθεί στο ψυγείο για αρκετό χρονικό διάστημα.
Αν σας “μυρίζει” το αυγό στα γλυκά (άρα και στα παγωτά) τότε μπορείτε να δοκιμάσετε να βάλετε μόνο τα ασπάδια. Τα ασπράδια δεν έχουν τόση έντονη μυρωδιά στο τελικό αποτέλεσμα.
Πάντως για το θέμα τη μυρωδιάς των αυγών υπάρχει λύση : μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τόσες βανίλιες όσα είναι και τα αυγά που θα χρησιμοποιήσετε στη συνταγή παγωτού του παγωτατζης για βαπτιση. Για παράδειγμα, αν χρησιμοποιήσετε στη συνταγή 5 αυγά (ή κρόκους αυγών) και “επιστρατεύσετε” 5 βανίλιες (τις διαλύετε στο μείγμα παγωτού) τότε το παραγώμενο παγωτό δεν θα μυρίζει καθόλου “αυγουλίλα”!
Τέλος, να σημειωθεί ότι η χρήση αυγών στο παγωτό δεν είναι “καταναγκαστική” και υποχρεωτική! Δηλαδή μπορούμε να φτιάξουμε σπιτικό παγωτό και χωρίς αυγά. Ετσι, αν δεν σαν αρέσουν τα αυγά τότε μπορείτε απλώς να μη τα χρησιμοποιήσετε στο παγωτό του παγωτατζης για βαπτιση!
ΕΥΚΟΛΟ ΠΑΓΩΤΟ ΚΡΕΜΑ ΧΩΡΙΣ ΑΥΓΑ
Ακολουθεί μια πανεύκολη συνταγή για παγωτό του παγωτατζης για βαπτιση κρέμα με λιγοστά υλικα που δεν χρειάζεται μαγείρεμα, δηλαδή δεν χρειάζεται να βάλουμε το μείγμα στη φωτιά και να το βράσουμε. Για τις ανάγκες αυτής της συνταγής θα χρειαστούμε μόνο μια παγωτομηχανή!
Το παγωτό δεν περιέχει αυγά και είναι πλούσιο σε κρέμα! Το παγωτό βγαίνει αρκετά μαλάκό και μπορεί να διατηρηθεί στο ψυγείο για αρκετό καιρό μιας και δεν περιέχει αυγά.
ΥΛΙΚΑ:
· 400 ml παχιά κρέμα γάλακτος
· 400 ml πλήρες γάλα
· 150 gr ζάχαρη
· 2 κουταλιές της σούπας λικέρ ή κονιάκ (προαιρετικά)
ΕΚΤΕΛΕΣΗ:
1) Σε ένα μπολ αδειάζουμε την κρέμα γάλακτος.
2) Προσθέτουμε τη ζάχαρη και χτυπάμε με το μίξερ στη δυνατή ταχύτητα για 5-6 λεπτά ή ώσπου η κρέμα γάλακτος να μετατραπεί σε σφιχτή σαντιγί.
3) Αδειάζουμε στο μπολ το γάλα και το κονιάκ και ανακατεύουμε πολύ καλά μέχρι να πάρουμε ένα ομοιογενές μείγμα.
4) Βάζουμε το μείγμα στην κατάψυξη για 1 ώρα για να κρυώσει καλά (το κρύο μείγμα θα βοηθήσει να ετοιμαστεί πιο γρήγορα και πιο αποτελεσματικά το παγωτό από την παγωτομηχανή).
5) Ρίχνουμε το κρύο μείγμα στην παγωτομηχανή και παρασκευάζουμε το παγωτό σύμφωνα με τις οδηγίες της.
6) Οταν το παγωτό του παγωτατζης για βαπτιση ετοιμαστεί, το αδειάζουμε σε ένα αεροστεγές δοχείο και το βάζουμε στην κατάψυξη. Το παγωτό βγαίνει αρκετά μαλακό και μπορούμε να τα καταναλώσουμε απευθείας, ωστόσο είναι προτιμότερο να το αφήσουμε για τουλάχιστον 1-2 ώρες στην κατάψυξη.
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ:
Η ποσότητα του παγωτού που παράγεται είναι σχεδόν 1 κ 1/2 λίτρο. Η κρέμα γάλακτος πρέπει να έχει τουλάχιστον 30% λιπαρά ενώ το γάλα δεν πρέπει να είναι λάιτ σε καμία περίπτωση.
Η προσθήκη αλκοόλ στο παγωτό είναι προαιρετική. Ωστόσο συνίσταται να προσθέσουμε έστω μία κουταλιά κονιάκ στο μείγμα παγωτού, όχι τόσο για τη γεύση αλλά επειδή το αλκοόλ βοηθάει την υφή του παγωτού και το κάνει λίγο πιο μαλακό.
Μπορούμε να σερβίρουμε το παγωτό με σιρόπι σοκολάτας, τριμμένο μπισκότο ή ξηρούς καρπούς.
ΝΗΣΤΙΣΙΜΟ ΠΑΓΩΤΟ ΜΠΑΝΑΝΑ του παγωτατζης για βαπτιση
Το καλοκαίρι πλέον έχει φτάσει και με την ευκαιρία “καταθέτω” μια συνταγή για νηστίσιμο (???) παγωτό του παγωτατζης για βαπτιση μπανάνας!!! Οχι, δεν πρόκειται για γρανίτα! Πρόκειται για παγωτό-σορμπέ μπανάνα! Δεν απαιτείται παγωτομηχανή για να το φτιάξετε! Το μόνο που θα χρειαστεί είναι ένα μπλέντερ και μερικές μπανάνες (προαιρετικά, μπορείτε να προσθέσετε λίγη κανέλλα και λίγο χυμό λεμονιού, αν θέλετε).
Το παγωτό αυτό είναι πολύ δροσερό και υγιεινό και έχει λίγες θερμίδες! Απολαύστε ένα υπέροχο νηστίσιμο παγωτό μπανάνας και διατηρήστε τη γραμμή σας!
Να επισημανθεί ότι στο τέλος της σελίδας υπάρχει και διαθέσιμο οπτικό υλικό για την εκτέλεση της συνταγής!
ΥΛΙΚΑ:
· 600 γραμμάρια ώριμες μπανάνες
· 1 κοφτό κουταλάκι του γλυκού κανέλλα (προαιρετικά)
· 2 κουταλάκια του γλυκού χυμό λεμονιού (προαιρετικά)
ΕΚΤΕΛΕΣΗ:
1. Αποφλοιώνουμε τις μπανάνες και τις κόβουμε σε μικρές ροδέλες.
2. Απλώνουμε τις ροδέλες σε ένα μπολ ή ένα πλατύ πλαστικό πιάτο και το τοποθετούμε στην κατάψυξη για μία μέρα.
3. Οταν οι μπανάνες καταψυχθούν, τις βγάζουμε από το ψυγείο και τις αδειάζουμε μέσα στο μπλέντερ.
4. Προσθέτουμε στο μπλέντερ την κανέλλα.
5. Δουλεύουμε το μπλέντερ στη δυνατή ταχύτητα για λίγα λεπτά.
6. Προσθέτουμε και το χυμό λεμονιού και συνεχίζουμε την πολτοποίηση.
7. Μόλις οι μπανάνες πολτοποιηθούν, το παγωτό μας είναι έτοιμο για κατανάλωση!
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ:
Η ποσότητα του παγωτού που παράγεται είναι λίγο περισσότερη από 0.5 λίτρο.
Αν θέλουμε το παγωτό μας γλυκό, μπορούμε να προσθέσουμε ζάχαρη άχνη ή μέλι (στο σημείο που προσθέτουμε την κανέλλα). Δοκιμάστε να προσθέσετε 2 κουταλιές μέλι στο παγωτό και θα εκπλαγείτε από το αποτέλεσμα!
Μπορούμε να σερβίρουμε το παγωτό μας με μέλι και τριμμένα καρύδια.
Υλικά:
Με γάλα:
· 500 ml γάλα
· 125 γρ. Φρέσκια κρέμα
· 1/2 φλυντζάνι ζάχαρη
· 4 κρόκοι αυγών
· 1 ολόκληρο αυγό
· 1 κουταλιά κονιάκ
Με κρέμα:
· 600 γρ. Φρέσκια κρέμα
· 1/2 φλυντζάνι ζάχαρη
· 3 κρόκοι αυγών
· 1 κουταλιά κονιάκ
Εκτέλεση:
· Χτυπάτε στο μίξερ τα αυγά με την ζάχαρη μέχρι να αφρατέψουν.
· Προσθέτετε και το κονιάκ. Ζεσταίνετε την φρέσκια κρέμα ελαφρά και την ανακατεύετε με το μείγμα των αυγών.
· Τοποθετείτε το μίγμα σε κατσαρόλα και ζεσταίνετε ανακατεύοντας το συνέχεια.
· Αφού το μείγμα ζεσταθεί καλά, προτού κοχλάσει, το κατεβάζετε από την φωτιά.
· Αφήνετε το παγωτό να κρυώσει και τοποθετείτε σε μπωλ.
·
· Βάζετε το μπωλ στην κατάψυξη. Όταν το παγωτό του παγωτατζης για βαπτιση μισοπήξει (πρέπει το κέντρο να βρίσκεται ακόμη σε υγρή μορφή), το βγάζετε από την κατάψυξη και το χτυπάτε ξανά καλά στο μίξερ.
· Σε αυτό το σημείο μπορείτε να μοιράσετε το παγωτό στα δύο και να προσθέσετε τις γεύσεις που προτιμάτε, βανίλια, κακάο, φρέσκια μαρμελάδα φράουλα (χτυπημένη στο μπλέντερ), λικέρ μέντας κ.λ.π
· Αφού τελειώσετε με το χτύπημα του παγωτού, το ξανατοποθετείτε στην κατάψυξη μέχρι να πήξει καλά.
Σημείωση: Στην συνταγή αυτή μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τα υλικά με κρέμα ή τα υλικά με γάλα. Η εκτέλεση είναι και για τις δύο περιπτώσεις ίδια.
Στην περίπτωση όμως που θα κάνετε το παγωτό με γάλα, θα πρέπει κατά την διάρκεια που το παγωτό καταψύχετε να το βγάλετε και να το χτυπήσετε στο μίξερ όχι μια φορά αλλά τρεις.
Το παγωτό είναι παγωμένο γλύκισμα, το οποίο φτιάχνεται συνήθως από κρέμα και γάλα. Το παγωτό του παγωτατζης για βαπτιση χωρίς γάλα ονομάζεται γρανίτα, και καλύπτει συνήθως τις γεύσεις φρούτων, όπως λεμόνι ή βερίκοκο.
Σε καταστήματα προσφέρεται συνήθως σε κυπελλάκι με σαντιγί, ενώ σε περαστικούς πωλείται σε χωνάκι. Το αγοράζουμε κυρίως το καλοκαίρι, αφού είναι δροσερό, γιατί τότε κάνει ζέστη. Για την ιστορική προέλευση του παγωτού οι πληροφορίες και δημοσιεύσεις είναι αντικρουόμενες. Δεδομένου ότι το παγωτό είναι παγωμένο γαλακτοκομικό προϊόν, η κατασκευή του προϋποθέτει ψύξη, άρα χιόνι ή πάγο, δεδομένης της ανυπαρξίας τεχνολογικής μεθόδου ψύξεως στα παλιά χρόνια. Η πλέον επικρατούσα άποψη σήμερα είναι αυτή της πολλαπλής εφεύρεσης. Δηλαδή ότι το παγωτό εφευρέθηκε σε αρκετά μέρη του κόσμου όπου υπήρχε πρόσβαση σε χιόνι και πάγο. Έτσι η πλέον διαδεδομένη άποψη είναι της Κινεζικής προέλευσης από χιόνια των Ιμαλαΐων και κρέμα ρυζάλευρου, γάλα και μέλι Αλλη άποψη αναφέρει ότι το παγωτό δημιουργήθηκε πριν 4000 χρόνια στην Μεσοποταμία, αλλά είναι άξιο απορία πώς η θερμή αυτή περιοχή διαθέτει χιόνι ή πάγο[ Αλλη εκδοχή για την προέλευση του παγωτού είναι ότι δημιουργήθηκε τον 18ο αιώνα στην Μεγάλη Βρετανία και Αμερική. Πάντως μιά τεκμηριωμένη ιστορική πληροφορία είναι ότι ο Ιταλός μετανάστης στις ΗΠΑ Marcionni παρουσίασε το πρώτο παγωτό χωνάκι στον κόσμο με παραγωγή μέσω Διοξειδίου του άνθρακος (Ξηρός Πάγος) Τα παγωτά δεν δίνονται σκέτα αλλά διακοσμούνται με πολλά πράγματα, όπως πουράκια, χρωματιστή τρούφα, σιρόπι (οι πιο συνηθισμένες γεύσεις σιροπιού είναι σοκολάτα και βύσσινο). Φυσικά, υπάρχουν και ειδικά κουτάλια που έχουν μακρύ σχήμα. Επίσης, τα παγωτά σερβίρονται είτε σε χωνάκι είτε σε κύπελο είτε σε γυάλινο πλατύ ποτήρι είτε σε ξυλάκι. Το παγωτό μπορεί να σερβιριστεί και σε μπάλες όπως στην εικόνα (δεξιά) και να το βρούμε μαζί με κρέπα σοκολάτας, αφού τα δύο αυτά μαζί δημιουργούν έναν υπέροχο συνδυασμό. Τα παγωτά είναι και υπέροχα επιδόρπια. Υπάρχουν τα χύμα παγωτά που διαλέγουμε εμείς τις γεύσεις που προτιμάμε και τα έτοιμα παγωτά σε ψυγεία που τα φτιάχνουν διάφορες εταιρίες.
Οι παγωτατζήδες για βαπτιση
Παρόλο που σήμερα υπάρχουν παγωτατζήδες για βαπτιση, λίγοι έχουν "επιβιώσει". Αν μπορούμε να συναντήσουμε κάποιον, θα δούμε ότι έχει ένα ποδήλατο-καρότσι με το οποίο μεταφέρει το ψυγείο για να διατηρείται το παγωτό. Επίσης μπορούμε να τους δούμε να μεταφέρουν τα παγωτά τους με φορτηγάκια. Τα περισσότερα παιδιά μόλις τους ακούνε τρέχουν αμέσως να προλάβουν ένα χωνάκι από αυτό το δροσιστικό και απολαυστικό γλύκισμα. Υπάρχουν και παγωτατζήδες φυσικά που έχουν μόνιμα ένα χώρο πώλησης των παγωτών τους.
Η αναζήτηση της ιστορίας του παγωτού δεν αποτελεί εύκολο εγχείρημα. Δεν είναι σαφές το πότε και το πού δημιουργήθηκε και ποιος το εφηύρε. Πλήθος παραδόσεων, χαρακτήρων, ιστοριών και περιστατικών διαδέχτηκαν το ένα το άλλο και συνέβαλαν στο να γίνει το παγωτό ένα διαχρονικό προϊόν που ξεπερνάει τα γεωγραφικά και πολιτιστικά σύνορα και γίνεται όλο και περισσότερο ένα παγκοσμιοποιημένο προϊόν.
Η πρακτική της κατάψυξης ορισμένων γλυκών συστατικών εφαρμοζόταν εδώ και μερικούς αιώνες από διάφορους λαούς (Βαβυλώνιοι, Αιγύπτιοι, Άραβες και Ρωμαίοι).
Στη Σικελία, οι Άραβες έπαιρναν χιόνι από το Όρος Έτνα και το ανακάτευαν με χυμό φρούτων για να παρασκευάσουν το πρώτο παγωμένο ρόφημα σε ημι-στερεά μορφή.
Ο Νέρωνας έστελνε τους σκλάβους του στα βουνά να μαζέψουν χιόνι και το φέρουν στη Ρώμη, το οποίο στη συνέχεια αποκτούσε γλυκιά γεύση με την ανάμιξη φρούτων και μελιού.
Παγωτατζης για βαπτιση ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΑΘΗΝΑ
Ο παγωτατζης με το άσπρο καπελάκι και την άσπρη ποδιά του ήταν γραφικός, ευχάριστος, και ο πιο αγαπημένος πλανόδιος μικροπωλητής για τα παιδιά.
Ποιος είναι και με τι ασχολείται; Αυτός/αυτή κατασκευάζει φυσικά παγωτά χρησιμοποιώντας γάλα, ζάχαρη, και φρούτα ως βασικά συστατικά.
Ποια είναι τα καθήκοντα του;Αυτός/αυτή κατασκευάζει παγωτά από γάλα, ζάχαρη, φρούτα και άλλα συστατικά. Αυτός/αυτή τα αναμειγνύει σωστά και παστεριώνει το μείγμα. Για να μοιράσει τα σταγονίδια λίπους αυτός/αυτή κατασκευάζει τα συστατικά μέσω της ομογενοποιητικής μηχανής – αυτός/αυτή χύνει το μείγμα σε ένα μηχάνημα ψύξης και το ξεκινάει για να το κτυπήσει και να δροσίζει το μείγμα μέχρι το προιόν να αποκτήσει την κατάλληλη σύσταση. Αυτός/αυτή διακοσμεί τα παγωτά με παγωμένα φρούτα, σοκολάτα, ή άλλα συστατικά. Αυτός/αυτή μπορεί επίσης να εμπλουτίσει την πάστα του παγωτού με διάφορα συστατικά από παραδοσιακό καλλιτεχνικό κατάστημα. Μιας και η επεξεργασία παγωτού έχει γίνει μηχανοποιημένη και προσαρμοσμένη στη μαζική παραγωγή, αυτό το επάγγελμα συναντάται πολύ σπάνια κατά τον παραδοσιακό τρόπο.
Που εργάζεται και υπό ποιες συνθήκες; Εργάζεται σε εργαστήρια παγωτού, όπου είναι απαραίτητο να κρατήσει κανείς αυστηρά υγιεινές συνθήκες και ένα συνεχές καθάρισμα ωφέλιμων ειδών για να αποφύγει πιθανή μόλυνση φαγητού. Ο χώρος εργασίας συνήθως πρέπει να κρατηθεί πολύ κρύος ή υγρός.
Τι εργαλεία/ εξοπλισμό χρησιμοποιεί; Ανεμεικτήρες, σπάτουλες, εξοπλισμό μέτρησης, κουτάλια.
Ποια προσόντα απαιτούνται για να πετύχει κανείς σε αυτόν τον τομέα; Δεν υπάρχει καμιά συγκεκριμένη ειδίκευση σχετικά με το επίπεδο των σπουδών – συνήθως κάποια βασική κύρια εκπαίδευση είναι αρκετή. Η εμπειρία και οι δεξιότητες γενικά είναι επίκτητα μέσων εξάσκησης και μπορεί επίσης να υποστηριχτεί με τη βοήθεια κάποιου ειδικού επαγγελματικού μαθήματος.
Ξέρω έναν κύριο γελαστό
με μουστάκι στριφογυριστό
που παρασκευάζει παγωτά
με αγνά και φρέσκα υλικά
Κάθε μέρα τριγυρνά
από γειτονιά σε γειτονιά
με τ' αμάξι το χρωματιστό
όνειρο στον κόσμο των παιδιών
Φράουλα, μαστίχα και κεράσι
όποιος φάει δεν θα το ξεχάσει
κρέμα, καραμέλα και λεμόνι
τρως, και το μυαλό σου δυναμώνει !
Τώρα με λαχτάρα καρτερώ
τον παγωτατζη το γελαστό
έχω δέκα ευρώ στον κουμπαρά
φτάνουν για πέντε-έξι παγωτά
Μόλις ακουστεί η μουσική
να 'μαι μες στο δρόμο στη στιγμή
μα ν' αποφασίσω δεν μπορώ
ποια από τις γεύσεις προτιμώ
Φράουλα, μαστίχα και κεράσι
όποιος φάει δεν θα το ξεχάσει
κρέμα, καραμέλα και λεμόνι
τρως, και το μυαλό σου δυναμώνει !
Το θερμό ελληνικό καλοκαίρι είναι συνδεδεμένο άρρηκτα με το παγωτό.
Μικροί (που αποτελούν τους πιο πιστούς καταναλωτές του) αλλά και μεγάλοι, όλες τις ώρες της ημέρας αναζητούν τη δροσιά της «παγωμένης απόλαυσης».
Τα παγωτά φτιάχνονται είτε από γάλα ή σκόνη γάλακτος είτε είναι παγωτά φρούτων - γρανίτες. Το παραδοσιακό ξυλάκι με γεύση βανίλιας ή το παγωτό χωνάκι, είναι στην ανάμνηση όλων των ανθρώπων που στην παιδική ηλικία τα γεύτηκαν και τα απόλαυσαν με ανεμελιά.
Ο παγωτατζης με το άσπρο καπελάκι και την άσπρη ποδιά του ήταν γραφικός, ευχάριστος, και ο πιο αγαπημένος πλανόδιος μικροπωλητής για τα παιδιά.
Με το τρίτροχο ποδήλατο ή το μηχανοκίνητο καροτσάκι έκανε την εμφάνισή του στα συνηθισμένα στέκια, και διαλαλούσε το παγωτό του, στα δημοτικά σχολεία, στις εκκλησίες τις Κυριακές και τις γιορτές, στους γάμους και στα πανηγύρια, στις πλατείες, στα παζάρια, στις εκδρομές, στους ποδοσφαιρικούς αγώνες και όπου αλλού σύχναζε πολύς κόσμος. Την πρώτη εμφάνισή του την έκανε την Άνοιξη, τις μέρες του Πάσχα και σταματούσε το φθινόπωρο με την εμφάνιση των καστανάδων, αν και οι περισσότεροι από αυτούς ήταν οι ίδιοι, διότι έκαναν παράλληλα και δεύτερο εποχιακό επάγγελμα.
Μέσα στην καλοκαιριάτικη λαύρα ξαφνικά η φωνή του Παγωτατζή ακούγονταν δροσιστική. «Ο παγωτατζής!!! Στο ξυλάκι το'χω!!! Φρέσκα παγωτά!!!»
Το παλιό καροτσάκι του παγωτατζή ήταν σωστό κομψοτέχνημα , με το ωραίο σκέπαστρο, τις παραστατικές λαΪκές ζωγραφιές και τα διάφορα σχέδια που κοσμούσαν τις πλευρές του.
Το παγωτό παλαιότερα δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Τους καλοκαιρινούς μήνες ήταν αρκετά δύσκολο να εξασφαλίσει ο παγωτατζής την ψύξη του παγωτού.
Μέσα στον μεγάλο ξύλινο κάδο του καροτσιού υπήρχε ένα πιο μικρό εσωτερικό μεταλλικό δοχείο, όπου υπήρχαν τα παγωτά. Ανάμεσα στο κενό, μεταξύ του μεταλλικού και ξύλινου κάδου τοποθετούσαν χιόνι και αργότερα μικρά κομμάτια πάγου μαζί με χοντρό αλάτι για να διατηρούν παγωμένα τα παγωτά.
Ο Παγωτατζης γνώριζε τη συνταγή, τα υλικά και τις αναλογίες.
Μέσα στον μεταλλικό κάδο έβαζε το γάλα, το σαλέπι, το σιμιγδάλι, τη ζάχαρη, τα αυγά, τη βανίλια κλπ. Σκέπαζε τον κάδο και άρχιζε να τον περιστρέφει μέχρι να πήξει το παγωτό. Στη συνέχεια το πάγωνε και ξεκινούσε με το καροτσάκι του για το μεροκάματο.
Σήμερα το τυποποιημένο παγωτό έχει κυριαρχήσει στην αγορά, ο πλανόδιος πωλητής δεν γυρίζει πια στις γειτονιές και το παραδοσιακό Πολίτικο καϊμάκι ανήκει μάλλον στο παρελθόν.
Οι παγωτατζήδες βράζανε το γάλα και προσθέτανε ζάχαρη, αυγά, κακάο ή βανίλια, ανάλογα με τη γεύση που θέλανε να φτιάξουν. Όταν έβραζε το μείγμα, το κατέβαζαν από τη φωτιά και το τοποθετούσαν σε ένα μεταλλικό κάδο, ο οποίος βρισκόταν μέσα σε ένα ξύλινο βαρέλι. Στο κενό που υπήρχε ανάμεσα στο ξύλινο βαρέλι και στον κάδο, έβαζαν πάγο και συνέχιζαν να ανακατεύουν το μείγμα μέχρι να πήξει.
Φορτώνανε το βαρέλι στο καρότσι, και με μια ειδική μεταλλική κουτάλα και τα χωνάκια ξεκινούσαν τη δουλειά τους. Κατά διαστήματα έριχναν κομμάτια πάγου εξωτερικά για να μη λιώσει το παγωτό . Η βάπτιση του μικρού σου γίνεται καλοκαίρι και θέλεις να κεράσεις μικρούς και μεγάλους παγωτά. Τέλεια ιδέα. Ξέρεις όμως τι πρέπει να ρωτήσεις πρίν κλείσεις τον παγωτατζή; Το παγωτό αρέσει αδιαμφισβήτητα σε όλους και είναι ένα υπέροχο και δροσιστικό κέρασμα τόσο για τα παιδιά όσο και για τους μεγάλους. Είτε θελήσεις να κεράσεις παγωτά μετά το τέλος του μυστηρίου είτε σαν γλυκό στη δεξίωση σου ο παγωτατζής με το καροτσάκι του θα κάνει θραύση.
Ωστόσο υπάρχουν μερικές λεπτομέρειες που πρέπει να προσέξεις πριν κλείσεις τον παγωτατζή για τη βάπτιση σου.
1. Ρώτα πόσο θα κοστίσει η ενοικίαση του καροτσιού. Αυτό φυσικά εννοείται πως θα το ρωτούσες μα πρέπει να μάθεις αν το καρότσι που θα ενοικιάσεις στην τιμή που θα σου πουν είναι ηλεκτρικό με ψύξη ή όχι. Θα ήταν άδικο να δώσεις ένα σεβαστό ποσό για ένα καρότσι χωρίς ψύξη.
Ξέροντας αυτό μπορείς να παζαρέψεις την τιμή και σε περίπτωση που το καρότσι με απλό πάγο σε συμφέρει περισσότερο, να κανονίσεις ακριβώς την ώρα που θα έρθει ο παγωτατζής στη βάπτισή σου. Κανείς δε θέλει εξάλλου να φάει μια μπάλα λιωμένου παγωτού.
2. Ρώτα πόσο θα σου κοστίσει ο ίδιος ο παγωτατζης. Πολλές φορές η τιμή ενοικίασης του καροτσιού είναι διαφορετική απο το μεροκάματο του ίδιου του παγωτατζή κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να ρωτήσεις εξαρχής για να αποφύγεις τα απρόοπτα έξοδα.
3. Μάθε πόσο θα κοστίσει το παγωτό. Χρεώνουν με τη μπάλα; Με τη γεύση ή υπάρχει μια φιξαρισμένη τιμή ανά εκδήλωση. Αποφάσισε πόσες γεύσεις θέλεις και πήγαινε προετοιμασμένη ώστε να ρωτήσεις ακριβώς πόσο θα κοστίσει αυτό που έχεις φανταστεί.
4. Ρώτα αν μέσα στην τιμή που σου δίνουν περιλαμβάνονται οι γαρνιτούρες. Τα χωνάκια, οι τρούφες και τα σιρόπια μπορεί να κοστίζουν έξτρα κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να ξέρεις απο πρίν και να συμφωνήσεις αν θα είναι διαθέσιμα ή όχι.
5. Μάθε για πόση ώρα γίνεται η ενοικίαση. Αυτό πρέπει να το ξέρεις κυρίως αν επιλέξεις να προσφέρεις παγωτό στη δεξίωση. Μάθε αν υπάρχει επιπλέον κόστος μετά το πέρας κάποιας ώρας και αποφάσισε αν ο παγωτατζής θα εμφανιστεί μετά το φαγητό ή αν θα είναι διαθέσιμος σε όλη τη διάρκεια της γιορτής.
ΠΑΓΩΤΑΤΖΗΣ: Το επάγγελμα του παγωτατζή είναι από τα παλιά χρόνια που δεν υπήρχαν ηλεκτρικά ψυγεία. Ο παγωτατζής περνούσε με το καροτσάκι του και φώναζε για να ειδοποιήσει τον κόσμο στις πλατείες, στα καφενεία, στις γειτονιές. Πουλούσε διάφορες γεύσεις παγωτού. Για να βγάζει το παγωτό είχε ένα βαθύ κουτάλι. Παγωτατζήδες σήμερα μπορείς ακόμα να δεις σε παραλίες, έξω από βαφτίσεις αλλά δεν είναι συνηθισμένο.
α τρίκυκλα των παγωτατζήδων χθες και σήμερα και παλιά ζαχαροπλαστεία.
Οι πλανόδιοι παγωτατζήδες με τη λευκή μπλούζα και τα χαρακτηριστικά καπελάκια, διαλαλούσαν τη δροσερή πραμάτεια τους στις κεντρικές πλατείες, στις γωνίες των μεγάλων δρόμων, στα υπαίθρια γήπεδα και στις παραλίες όπου ο κόσμος έκανε τα μπάνια του. Σήμερα αυτό το όμορφο παραδοσιακό επάγγελμα κοντεύει δυστυχώς να εξαφανιστεί.
Ωστόσο, το παγωτό όπως το γνωρίζουμε και το απολαμβάνουμε σήμερα χρονολογείται στο 14ο αιώνα και η ανακάλυψή του αποδίδεται συχνά σε Ιταλούς εφευρέτες.
Μεταξύ αυτών οι πιο σημαντικοί είναι ο Ruggeri και ο Bernardo Buontalenti, και οι δύο Φλωρεντινοί, τις δημιουργίες των οποίων απολάμβανε η αυλή της Αικατερίνης των Μεδίκων. Δεν ανέπτυξαν όμως την ιδέα του παγωτού από εμπορικής πλευράς.
Στους Ιταλούς αποδίδεται η διάδοση του παγωτού στην υπόλοιπη Ευρώπη: χάρη στη δημιουργικότητά τους τελειοποίησαν τις συνταγές και σύντομα σχεδίασαν ουσιαστικά νέες μηχανές για την παραγωγή του. Ο Σικελός Francesco Procopio dei Coltelli ήταν αναμφισβήτητα ένα από τα πιο σημαίνοντα πρόσωπα στην ιστορία του παγωτού, καθώς ήταν ένας από τους πρώτους που πούλησε παγωτό στο κοινό.Το 1686 αυτός ο άνθρωπος βελτίωσε την παρασκευή του σορμπέ, δηλαδή του παγωτού χωρίς γάλα (το οποίο είχαν εισαγάγει στη Σικελία οι Μουσουλμάνοι). Προσκλήθηκε στο Παρίσι, όπου το 1686 άνοιξε ένα καφέ με το όνομά του, "Cafe Procope", το οποίο έγινε γρήγορα ένα από τα πιο φημισμένα στέκια του λογοτεχνικού κόσμου στη Γαλλία και όπου σύχναζαν ο Βολταίρος, ο Μπαλζάκ και ο Βίκτορας Ουγκό. Ακόμα και σήμερα, αυτό το Cafe είναι ένα από τα πιο σημαντικά στο Παρίσι.
Πολλοί επιφανείς άνθρωποι όλων των ηλικιών ενθουσιάστηκαν με το παγωτό και συνέβαλαν στη βελτίωσή του και στη διάδοση της απήχησής του. Στην αρχή, το παγωτό θεωρούταν κυρίως ένα είδος «πολυτελείας» αλλά στη συνέχεια έφτασε μέχρι και στις χαμηλότερες κοινωνικές τάξεις και ξεπέρασε ευρύτερα γεωγραφικά σύνορα.
Στην Ιταλία η τέχνη της παραδοσιακής παρασκευής παγωτού του παγωτατζης για βαπτιση περνούσε από τον πατέρα στο γιο. Αυτή η τέχνη αναπτύχθηκε στη δεκαετία του 1960 όταν πολλοί παρασκευαστές παγωτού (ιδίως από την περιοχή του Βένετο) άρχισαν να μεταναστεύουν, μεταφέροντας την τεχνογνωσία τους στην υπόλοιπη Ευρώπη. Αναμφισβήτητα το παγωτό είναι σήμερα το πιο διάσημο επιδόρπιο στον κόσμο και η Ιταλία είναι σίγουρα το λίκνο της τέχνης της παγωτοποιίας.
Φρέσκο χιόνι
Μια από τις πρώτες φορές που συναντάμε το παγωτό στην ιστορία είναι στην αυλή του Ρωμαίου αυτοκράτορα Νέρωνα (37-68 μ.Χ.), ο οποίος έστελνε τους σκλάβους του στα βουνά για να μαζέψουν φρέσκο χιόνι και να το φέρουν πίσω πριν λειώσει, για να το απολαύσει μαζί με φρούτα Κινέζικο μείγμα
Δεύτερος έρχεται ο βασιλιάς Τανγκ, στο Σανγκ της Κίνας, ο οποίος είχε βρει μια μέθοδο για να παρασκευάζει μείγματα από πάγο και γάλα. Από την Άπω Ανατολή λέγεται ότι ο εξερευνητής Μάρκο Πόλο, το 13ο αιώνα, έφερε πίσω στην Ευρώπη τη συνταγή του παγωτού.
Μυστική συνταγή
Ο Γάλλος σεφ του βασιλιά Καρόλου της Αγγλίας εντυπωσίασε τους καλεσμένους σε ένα επίσημο δείπνο με ένα επιδόρπιο που έμοιαζε με χιόνι αλλά ήταν πολύ πιο γλυκό! Ο Κάρολος τότε πρόσφερε 500 λίρες το χρόνο στο σεφ για να μην πει σε κανένα τη μυστική συνταγή και να συνεχίσει να φτιάχνει παγωτό μόνο γι’ αυτόν και τις δεξιώσεις του. Μέχρι, όμως, το 1649, που αποκεφαλίστηκε ο Κάρολος, το μυστικό είχε διαρρεύσει.
Η τέχνη του παγωτού
Όπως πολλά φαγητά που σήμερα τα θεωρούμε συνηθισμένα, το παγωτό κάποτε ήταν μόνο για τους πλούσιους και τους ευγενείς. Κάποιες συνταγές εμφανίστηκαν το 1700, σε ένα γαλλικό βιβλίο με τον τίτλο «Η Τέχνη του να Φτιάχνεις Παγωτό», ο Αμερικανός Πρόεδρος Τόμας Τζέφερσον είχε μια συνταγή για παγωτό βανίλια, ενώ ο Τζορτζ Ουάσινγκτον είχε πληρώσει σχεδόν 200 δολάρια (που τότε ήταν πάρα πολλά λεφτά) για μια συγκεκριμένη συνταγή.
Μπελάς
Το παγωτό του παγωτατζης για βαπτιση τότε δεν ήταν δημοφιλές γιατί η παρασκευή του αποτελούσε μεγάλο μπελά: αρκεί να σκεφτείτε ότι εμπλέκονταν δύο μεγάλοι κουβάδες, μεγάλες ποσότητες αλατιού και πάγου και 40 λεπτά κατά τα οποία κουνούσαν τον ένα κουβά και ανακάτευαν στον άλλο.
Η πρώτη παγωτομηχανή
Η πρώτη αισθητή βελτίωση στην παρασκευή του παγωτού έγινε το 1846 από την Αμερικανίδα Νάνσυ Τζόνσον, που εφηύρε τη χειροκίνητη παγωτομηχανή με τη μανιβέλα. Μέσα εκεί, ανακατευόταν το μείγμα παγωτού με πάγο και αλάτι, μέχρι να παγώσει. Η Νάνσυ Τζόνσον δεν ήταν ιδιαίτερα προνοητική και δεν κατοχύρωσε την πατέντα της, αλλά πούλησε τα δικαιώματα σε κάποιον κ. Γιανγκ, ο οποίος τουλάχιστον έδειξε την απαραίτητη ευγένεια και έδωσε στη συσκευή το όνομά της.
Πίτα αντί για πιάτο
Το ποιος εφηύρε το χωνάκι δεν είναι σίγουρο, αλλά λέγεται ότι αυτό έγινε στο πανηγύρι του Σαιντ Λούις, το 1904. Εκεί, οι «παγωτατζήδες» συνεργάστηκαν με τους «πιτάδες», βάζοντας παγωτό μέσα σε τυλιγμένες πίτες, λόγω έλλειψης πιάτων.
Σπασμένα και κλεμμένα
Μια άλλη θεωρία θέλει τον Ίταλο Μαρτσιόνι, που διέσχιζε τη Γουολ Στριτ πουλώντας παγωτά με το καροτσάκι του, να χρησιμοποιεί πρώτος το χωνάκι, απογοητευμένος από τα πολλά σπασμένα και κλεμμένα ποτήρια που είχε καταγράψει ως τότε.
Μικροί και μεγάλοι
Το περισσότερο παγωτό του παγωτατζης για βαπτιση το τρώνε τα παιδιά ηλικίας 2 έως 12, αλλά και οι ενήλικες άνω των 45!
50 γλειψίματα
Ο μέσος αριθμός «γλειψιμάτων» που χρειάζεται για να αποτελειώσουμε ένα χωνάκι με μία μπάλα παγωτού είναι 50.
Παγωτοπονοκέφαλος
Καμιά φορά, το παγωτό μπορεί να μας φέρει…πονοκέφαλο. Αυτό γίνεται γιατί η θερμοκρασία στο στόμα μας πέφτει απότομα και τα αγγεία στον εγκέφαλο αντιδρούν και πρήζονται, κάτι που είναι γνωστό ως «πάγωμα του εγκεφάλου»! Ευτυχώς, διαρκεί μόνο 30-60 δευτερόλεπτα. Και μετά συνεχίζουμε ακάθεκτοι!
4 μέτρα παγωτό
Το μεγαλύτερο παγωτό του παγωτατζης για βαπτιση σάντεϊ (βανίλια με σιρόπι) όλων των εποχών φτιάχτηκε στην Καλιφόρνια το 1985. Είχε ύψος 3,96 μέτρα και περιείχε 21 λίτρα παγωτό και 3500 κιλά σιρόπι και γαρνιτούρες.
Στο φεγγάρι και πίσω
Εάν το παγωτό που καταναλώνεται στη γη κατά τη διάρκεια ενός χρόνου το βάζαμε σε χωνάκια και τα στοιβάζαμε το ένα πάνω στο άλλο, ο πύργος θα έφτανε έως το φεγγάρι και άλλο τόσο! Το καλοκαίρι έχει συνδεθεί με το παγωτό. Άλλωστε, το λέει και το τραγούδι : « κι όμως είμαι ακόμα εδώ κι αυτό το καλοκαίρι, λιωμένο παγωτό κολλάει στο χέρι... ». Κι όσο ο καιρός ζεσταίνει, τόσο εμείς επιθυμούμε ένα παγωτάκι στην αγαπημένη μας γεύση για να δροσιστούμε.
Όμως, ποιος ήταν αυτός που το δημιούργησε και χάρη σ'εκείνον το απολαμβάνουμε κι εμείς; Ιστορικές πηγές αναφέρουν πως το παγωμένο επιδόρπιο το προτιμούσαν οι Φαραώ, αλλά κι αργότερα ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Νέρωνας. Η πιο διαδεδομένη θεωρία είναι αυτή που πρεσβεύει πως το παγωτό εφευρέθηκε στην Κίνα, κατά την περίοδο της δυναστείας των Tang, και μάλιστα λέγεται ότι το παρασκεύαζαν από χιόνια των Ιμαλαΐων, γάλα, μέλι και κρέμα ρυζάλευρου. Μια παράδοση αναφέρει πως ο Marco Polo το εισήγαγε στην Ευρώπη, αν και το συγκεκριμένο γεγονός δεν αναφέρεται στα ημερολόγια του Ιταλού εξευρενητή.
Περίπου το 1600, το παγωτό γίνεται γνωστό σε ευρύτερη κλίμακα. Μάταια ο Κάρολος Ά της Αγγλίας, στον οποίο είχαν δωρίσει μια κινέζικη συνταγή για παγωτό, θέλοντας να το απολαμβάνει αποκλειστικά εκείνος, προσέφερε στον ζαχαροπλάστη του ένα υπέρογκο ποσό για να κρατήσει τη συνταγή μυστική. Η εκθρόνισή του κι ο μετέπειτα αποκεφαλισμός του το 1649 συνέβαλαν στην αποδέσμευση του ζαχαροπλάστη και συνεπώς στη διάδοση της συνταγής. Το 1768 εκδίδεται το πρώτο βιβλίο ζαχαροπλαστικής αφιερωμένο στα παγωτά, το L’Art De Faire des Glaces κι είναι η πρώτη φορά που βρίσκουμε συνταγές για παγωτά του παγωτατζης για βαπτιση σε διάφορες γεύσεις.
Ο αποικισμός κι οι εκατοντάδες μετανάστες, που θέλησαν να δοκιμάσουν την τύχη τους στην αμερικανική ήπειρο, έφεραν στις Ηνωμένες Πολιτείες και την τέχνη του παγωτού. Το πρώτο κατάστημα με παγωτά άνοιξε στη Νέα Υόρκη το 1777. Και πάλι, εκείνοι που δοκίμασαν το πρώτο παγωτό χωνάκι ήταν οι κάτοικοι του Μεγάλου Μήλου. Εμπνευστής του ήταν ένας Ιταλός μετανάστης, ο Marcioni, πλανόδιος παγωτατζής, που κατοχύρωσε την ευρεσιτεχνία του το 1903.
Η ανάπτυξη της τεχνολογίας και κυρίως η δημιουργία ποικίλων κι ουσιαστικών τρόπων κατάψυξης και συντήρησης συντέλεσαν στο να αναδειχθεί το παγωτό σε ένα από τα δημοφιλέστερα επιδόρπια. Ο πρώτος που σκέφτηκε να δημιουργήσει μια ολόκληρη βιομηχανία γύρω απ'αυτό ήταν ο Αμερικανός Jacob Fussel που το 1851 έστησε το πρώτο εργοστάσιο παραγωγής παγωτού. Έτσι, όλα άρχισαν να κυλούν γρηγορότερα, και φθάνοντας στο σήμερα, δυσκολευόμαστε να διαλέξουμε από τις αμέτρητες γεύσεις που υπάρχουν.
Το παγωτό είναι παγωμένο γλύκισμα, το οποίο φτιάχνεται συνήθως από κρέμα και γάλα. Το παγωτό χωρίς γάλα ονομάζεται γρανίτα, και καλύπτει συνήθως τις γεύσεις φρούτων, όπως λεμόνι ή φράουλα. Το αγοράζουμε κυρίως το καλοκαίρι, αφού είναι δροσερό, γιατί τότε κάνει ζέστη. Τα πρώτα βήματα της ανακάλυψης του παγωτού, μας μεταφέρουν σε ιστορίες και θρύλους μακρινούς, χαμένους στο πέρασμα των αιώνων, που είναι άκρως γοητευτικοί και ενδιαφέροντες.
Τα πρώτα παγωτά του παγωτατζης για βαπτιση δημιουργήθηκαν για πρώτη φορά στην Κίνα, γύρω στο 2000 π.Χ. Παρασκευαζόταν από ελαφρώς βρασμένο ρύζι, μυρωδικά και γάλα, τα οποία τοποθετούνταν στο χιόνι για να πήξουν.
Τα περισσότερα βιβλία που αναφέρονται στην ιστορία του παγωτού είναι γεμάτα από πολλών ειδών μύθους. Ο δημοφιλέστερος απ’ αυτούς αναφέρεται στον Μάρκο Πόλο (1254-1324), ο οποίος είδε να παρασκευάζουν παγωτά κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του στην Κίνα και στην επιστροφή του τα έφερε στην Ιταλία. Το 1533, όταν η Κατερίνα των Μεδίκων παντρεύτηκε τον Ερρίκο Β’ της Γαλλίας, έφερε στη νέα της πατρίδα ένα παγωμένο επιδόρπιο από γλυκιά κρέμα, η οποία έμοιαζε πολύ με το σημερινό παγωτό. Το παγωτό ήταν αποκλειστικό προνόμιο των πλουσίων καθώς ήταν πολύ ακριβό, αφού δεν ήταν καθόλου εύκολο να διατηρηθεί ο πάγος το καλοκαίρι.
Όμως γύρω στα 1560 ένας Ισπανός γιατρός που ζούσε στη Ρώμη, ο Μπλάσιους Βιλαφράνκα, ανακάλυψε ότι προσθέτοντας νιτρική ποτάσα στο χιόνι και στον πάγο μπορούσε να καταψύξει οτιδήποτε πολύ πιο γρήγορα.
Η τεχνική της παρασκευής κρέμας με γάλα και αυγά ξεκίνησε στη Γαλλία στα μέσα του 18ου αιώνα. Οι Αμερικάνοι γεύτηκαν για πρώτη φορά το παγωτό το 1800. Τον 19ο αιώνα η βιομηχανική κατασκευή του παγωτού απλουστεύτηκε με την εμφάνιση του παγωτού μηχανής το 1843 στη Αγγλία και στην Αμερική. Το παγωτό διαδόθηκε στην Αγγλία και στην Αμερική χάρη στους Ιταλούς μετανάστες που το πωλούσαν στους δρόμους.
Είναι λανθασμένη η εντύπωση ότι το παγωτό του παγωτατζης για βαπτιση δεν έχει καμιά διατροφική αξία. Κάθε άλλο μάλιστα. Είναι ένα ιδιαίτερα θρεπτικό σνακ που αν καταναλωθεί στη σωστή ποσότητα μπορεί να προσφέρει στα παιδιά πλούσια θρεπτικά συστατικά. Και αυτό γιατί φτιάχνεται από υλικά που ο παιδικός οργανισμός έχει ανάγκη, όπως γάλα, βούτυρο, κακάο, φρούτα κ.λπ.
· Είναι από τις καλύτερες πηγές ασβεστίου λόγω του γάλακτος που περιέχει. Η μη επαρκής πρόσληψη ασβεστίου, του κυριότερου συστατικού των οστών, από τη διατροφή μπορεί να μειώσει σημαντικά την οστική πυκνότητα. Αρκεί να σημειώσουμε πως 100γρ. παγωτού βανίλια - σοκολάτα περιέχουν περίπου 120mg ασβεστίου, ποσότητα που καλύπτει το 10% των ημερήσιων αναγκών του παιδιού. Μάλιστα, ένα μπολ (περίπου 200ml) παγωτό βανίλια δίνει τόσο ασβέστιο όσο ένα ποτήρι γάλα.
· Είναι πηγή βιταμινών Α, Ε, Β1, Β2, Β6
· Έχει αντιοξειδωτική δράση καθώς περιέχει κακάο, ξηρούς καρπούς (πολυφαινόλες) και φρούτα (βιταμίνες Α, Ε).
· Νομοθετικά, τα συντηρητικά απαγορεύονται στο παγωτό. Η διατήρησή τους εξασφαλίζεται με την παστερίωση και την κατάψυξη.
· Οι πρωτεΐνες, οι υδατάνθρακες και τα λιπαρά του παγωτού προέρχονται σε μεγάλο ποσοστό από το γάλα, γι’ αυτό και είναι υψηλής βιολογικής αξίας.
· Είναι ο πιο γλυκός και ο πιο δροσιστικός πειρασμός για μικρούς και μεγάλους.
Σοκολάτα
Φράουλα
Κρέμα ή βανίλια
Στρατσιατέλα
Λεμόνι
Γιαούρτι
Καϊμάκι
Πεπόνι
Πορτοκάλι
Μόκα
Φιστίκι
Τα παγωτά δεν δίνονται σκέτα αλλά διακοσμούνται με πολλά πράγματα, όπως πουράκια, χρωματιστή τρούφα, σιρόπι (οι πιο συνηθισμένες γεύσεις σιροπιού είναι σοκολάτα και βύσσινο).
Στην Ελλάδα οι πρώτοι παραδοσιακοί παγωτατζήδες χρησιμοποιούσαν ένα μεγάλο κάδο που τον γέμιζαν με πάγο και αλάτι. Πριν από την εμφάνιση των ηλεκτρικών ψυγείων οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν αμμωνία για την κατασκευή του πάγου, και αλάτι για τη συντήρησή του. Μέσα στον κάδο αυτό λοιπόν βύθιζαν ένα δεύτερο δοχείο γεμάτο με γάλα και ζάχαρη που το ανακάτευαν συνεχώς με ένα τεράστιο γουδοχέρι, μέχρι να γίνει παχιά κρέμα και να πήξει.
Παγωτατζήδες
Οι πρώτοι παγωτατζήδες της Αμερικής ήταν Ιταλοί, γνωστοί ως «χόκι πόκι». Έβγαιναν στους δρόμους με το καροτσάκι τους φωνάζοντας «χόκι πόκι» που σημαίνει «Να ένα κομματάκι» ή σε ελεύθερη μετάφραση «όποιος προλάβει».
Οι παγωτατζήδες βράζανε το γάλα και προσθέτανε ζάχαρη, αυγά, κακάο ή βανίλια, ανάλογα με τη γεύση που θέλανε να φτιάξουν. Όταν έβραζε το μείγμα, το κατέβαζαν από τη φωτιά και το τοποθετούσαν σε ένα μεταλλικό κάδο, ο οποίος βρισκόταν μέσα σε ένα ξύλινο βαρέλι. Στο κενό που υπήρχε ανάμεσα στο ξύλινο βαρέλι και στον κάδο, έβαζαν πάγο και συνέχιζαν να ανακατεύουν το μείγμα μέχρι να πήξει.
Φορτώνανε το βαρέλι στο καρότσι, και με μια ειδική μεταλλική κουτάλα και τα χωνάκια ξεκινούσαν τη δουλειά τους. Κατά διαστήματα έριχναν κομμάτια πάγου εξωτερικά για να μη λιώσει το παγωτό.
Εικάζεται ότι ο Μέγας Αλέξανδρος που είχε τη φήμη καλοφαγά, είχε την ευτυχία να δοκιμάσει μια πολύ πρώιμη μορφή παγωτού, φτιαγμένο από φρούτα βουτηγμένα στο μέλι και παγωμένα στο χιόνι. Το χιόνι μετέφεραν οι σκλάβοι από τις κορφές του βουνού Όλυμπου Μια από τις πρώτες φορές που συναντάμε το παγωτό του παγωτατζης για βαπτιση στην ιστορία είναι στην αυλή του Ρωμαίου αυτοκράτορα Νέρωνα (37-68 μ.Χ.), ο οποίος έστελνε τους σκλάβους του στα βουνά για να μαζέψουν φρέσκο χιόνι και να το φέρουν πίσω πριν λειώσει, για να το απολαύσει μαζί με φρούτα. Έπειτα ο βασιλιάς Τανγκ, στο Σανγκ της Κίνας, ο οποίος είχε βρει μια μέθοδο για να παρασκευάζει μείγματα από πάγο και γάλα. Από την Άπω Ανατολή λέγεται ότι ο εξερευνητής Μάρκο Πόλο, το 13αιώνα, έφερε πίσω στην Ευρώπη τη συνταγή του παγωτού. Ο Γάλλος σεφ του βασιλιά Καρόλου της Αγγλίας εντυπωσίασε τους καλεσμένους σε ένα επίσημο δείπνο με ένα επιδόρπιο που έμοιαζε με χιόνι αλλά ήταν πολύ πιο γλυκό! Ο Κάρολος τότε πρόσφερε 500 λίρες το χρόνο στο σεφ για να μην πει σε κανένα τη μυστική συνταγή και να συνεχίσει να φτιάχνει παγωτό μόνο γι' αυτόν και τις δεξιώσεις του. Μέχρι, όμως, το 1649, που αποκεφαλίστηκε ο Κάρολος, το μυστικό είχε διαρρεύσει. Το 1533 όταν η Κατερίνα των Μεδίκων παντρεύτηκε τον Ερρίκο Β', έφερε στη νέα της πατρίδα ένα επιδόρπιο από γλυκιά κρέμα, η οποία έμοιαζε πολύ με το σημερινό παγωτό. Η τιμή του ήταν ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΚΗ, αφού δεν ήταν εύκολο να διατηρηθεί ο πάγος το κατακαλόκαιρο .Το παγωτό του παγωτατζης για βαπτιση λοιπόν ήταν αποκλειστικό προνόμιο των πλουσίων. Όμως το 1560 ένας Ισπανός γιατρός που ζούσε στη Ρώμη, ο Μπλάσιους Βιλαφράνκα, ανακάλυψε ότι αν προσθέσουμε νιτρική ποτάσα στο χιόνι και στον πάγο μπορούσε να καταψύξει οτιδήποτε πολύ πιο γρήγορα. Αυτή η εφεύρεση έδωσε μεγάλη αίσθηση στην παραγωγή παγωτού. Κατά το 19ο αιώνα το παγωτό διαδόθηκε στην Αγγλία και στην Αμερική χάρη στους Ιταλούς μετανάστες που το πουλούσαν στους δρόμους. Οι παγωτατζήδες ονομάστηκαν "χόκι-πόκι", παράφραση του "Ecco un poco", που σημαίνει "ορίστε λιγάκι". Όπως πολλά φαγητά που σήμερα τα θεωρούμε συνηθισμένα, το παγωτό κάποτε ήταν μόνο για τους πλούσιους και τους ευγενείς. Κάποιες συνταγές εμφανίστηκαν το 1700, σε ένα γαλλικό βιβλίο με τον τίτλο «Η Τέχνη του να Φτιάχνεις Παγωτό», ο Αμερικανός Πρόεδρος Τόμας Τζέφερσον είχε μια συνταγή για παγωτό βανίλια, ενώ ο Τζορτζ Ουάσινγκτον είχε πληρώσει σχεδόν 200 δολάρια (που τότε ήταν πάρα πολλά λεφτά) για μια συγκεκριμένη συνταγή. Το παγωτό τότε δεν ήταν δημοφιλές γιατί η παρασκευή του αποτελούσε μεγάλο μπελά: αρκεί να σκεφτείτε ότι εμπλέκονταν δύο μεγάλοι κουβάδες, μεγάλες ποσότητες αλατιού και πάγου και 40 λεπτά κατά τα οποία κουνούσαν τον ένα κουβά και ανακάτευαν στον άλλο. Η πρώτη αισθητή βελτίωση στην παρασκευή του παγωτού έγινε το 1846 από την Αμερικανίδα Νάνσυ Τζόνσον, που εφηύρε τη χειροκίνητη παγωτομηχανή με τη μανιβέλα. Μέσα εκεί, ανακατευόταν το μείγμα παγωτού με πάγο και αλάτι, μέχρι να παγώσει. Η Νάνσυ Τζόνσον δεν ήταν ιδιαίτερα προνοητική και δεν κατοχύρωσε την πατέντα της, αλλά πούλησε τα δικαιώματα σε κάποιον κ. Γιανγκ, ο οποίος τουλάχιστον έδειξε την απαραίτητη ευγένεια και έδωσε στη συσκευή το όνομά της. Το ποιος εφηύρε το χωνάκι δεν είναι σίγουρο, αλλά λέγεται ότι αυτό έγινε στο πανηγύρι του Σαιντ Λούις, το 1904. Εκεί, οι «παγωτατζήδες» συνεργάστηκαν με τους «πιτάδες», βάζοντας παγωτό μέσα σε τυλιγμένες πίτες, λόγω έλλειψης πιάτων. Μια άλλη θεωρία θέλει τον Ίταλο Μαρτσιόνι, που διέσχιζε τη Γουολ Στριτ πουλώντας παγωτά με το καροτσάκι του, να χρησιμοποιεί πρώτος το χωνάκι, απογοητευμένος από τα πολλά σπασμένα και κλεμμένα ποτήρια που είχε καταγράψει ως τότε. Συμπεράσματα πρόσφατης έρευνας η οποία αφορά τις επιδράσεις του παγωτού στον οργανισμό μας δηλώνουν ότι καμιά φορά το παγωτό μπορεί να μας φέρει πονοκέφαλο. Αυτό γίνεται γιατί η θερμοκρασία στο στόμαμας πέφτει απότομα και τα αγγεία στον εγκέφαλο αντιδρούν και πρήζονται, κάτι που είναι γνωστό ως "πάγωμα" του εγκεφάλου
Τις τελευταίες δεκαετίες η βιομηχανία του παγωτού γνωρίζει στη χώρα μας ραγδαία ανάπτυξη και τα προϊόντα της, τουλάχιστον ολόκληρο το καλοκαίρι, δεν λείπουν από κανένα σχεδόν ελληνικό σπίτι. Χάθηκαν πια οριστικά η φιγούρα του ασπροντυμένου πλανόδιου πωλητή με το καρότσι του και η εικόνα της νοικοκυράς που γυρίζει ασθμαίνουσα το χερούλι της παγωτομηχανής. Από 'κει και πίσω όμως τα κυριότερα επεισόδια στην παγκόσμια ιστορία του παγωτού περιβάλλονται από μια αχλύ ασάφειας. Οι Βρετανοί, για παράδειγμα, επιμένουν ότι ήταν ένας μάγειρας στην αυλή του βασιλιά Καρόλου Α' αυτός που πρώτος παρασκεύασε παγωτό του παγωτατζης για βαπτιση · συμπληρώνουν μάλιστα ότι ήταν τέτοιος ο ενθουσιασμός που προκάλεσε, ώστε ως τον αποκεφαλισμό του μονάρχη το 1649 εισέπραττε ετησίως 500 λίρες για να κρατά επτασφράγιστο μυστικό τη συνταγή του. Κάποιες πρόσφατες μελέτες όμως διαψεύδουν αυτό τον ισχυρισμό και μας διαβεβαιώνουν ότι πίσω από αυτόν κρύβεται η απροθυμία των Αγγλων να παραδεχτούν ότι σε αυτό τουλάχιστον τον τομέα αντέγραψαν απλώς τους πρωτοπόρους Γάλλους. Ας βάλουμε καλύτερα τα πράγματα σε μια ιστορική σειρά, αφού όμως πρώτα ξεχάσουμε για λίγο τη σημερινή μορφή του παγωτού. Σε πολλές περιοχές του κόσμου η ανάγκη για ανακούφιση από τη θερινή τυραννία του ήλιου ωθούσε πολλούς άρχοντες να ξοδεύουν περιουσίες για να προμηθεύονται διαρκώς πάγο και χιόνι από τα ψηλά βουνά. Οι πρώτες γραπτές αναφορές προέρχονται από την Κίνα του 600 π.Χ. όπου ανακάτευαν χιόνι με γάλα και βρασμένο ρύζι, έχτιζαν μάλιστα και υπόγειες αποθήκες για να διατηρούν τον απαραίτητο πάγο επί πολλές εβδομάδες. Στη Ρώμη οι αυτοκράτορες έφερναν από τις Αλπεις τεράστια κομμάτια πάγου καλυμμένα με άχυρο για να ψύχουν το κρασί τους· ο πρώτος μάλλον άνθρωπος στη Δύση που δοκίμασε ένα μείγμα από χιόνι, μέλι και πολτό φρούτων ήταν ο ηδονοθήρας Νέρων, η σχετική πάντως συνταγή φαίνεται ότι χάθηκε μαζί του. Οταν οι Αραβες γύρω στα 800 μ.Χ. κατέλαβαν τη Σικελία και έφεραν μαζί τους τα σερμπέτια, οι πολύ επινοητικοί κάτοικοι της νήσου τα παράλλαξαν πολύ γρήγορα σε αυτό που σήμερα ονομάζουμε γρανίτα, ανακατεύοντας χυμούς και κομμάτια φρούτων με χιόνι από την Αίτνα. Η μανία των Σικελών γι' αυτά τα κρυσταλλικά σορόπια ήταν τέτοια που πολλούς αιώνες αργότερα ο βασιλιάς Βίκτωρ - Αμεδαίος Β' σημείωνε το 1718 στο ημερολόγιό του πόσο τον εκνεύριζε η συνήθεια των συμβούλων του στο Παλέρμο να απολαμβάνουν σε κάθε περίσταση μια γρανίτα, ακόμη και κατά τη διάρκεια των συνεδριάσεων. Υπάρχει πάντως και μια θεωρία που τελευταία χάνει έδαφος, ότι δηλαδή την ιδέα για τα παγωτά έφερε από την Κίνα τον 13ο αιώνα ο Μάρκο Πόλο. Πολλοί περιηγητές του 16ου αιώνα πάλι μνημονεύουν ότι στο σαράι του σουλτάνου της Κωνσταντινούπολης υπήρχαν αποθήκες πάντα γεμάτες με χιόνι για το αραίωμα των σερμπετιών ενώ οι καλεσμένοι εντυπωσιάζονταν με τις κούπες για τα επιδόρπια, καμωμένες καθώς ήταν από παγωμένους χυμούς φρούτων. Κάπου στις αρχές του 17ου αιώνα έγινε το αποφασιστικό βήμα και οι Ιταλοί κατέληξαν σε αυτό που ονομάζουμε σήμερα παγωτό, ζεματίζοντας ένα μείγμα κρέμας γάλακτος και ζάχαρης, αρωματίζοντάς το με πολτό φρούτων και χτυπώντας το για ώρα μέσα σε ένα λουτρό από σπασμένο πάγο και αλάτι. Ως τα μέσα του αιώνα οι γρανίτες και τα παγωτά είχαν φθάσει ως τις Βερσαλίες, αλλά η τιμή τους ήταν αρχικώς απαγορευτική για τους κοινούς θνητούς. Μερικές δεκαετίες όμως αργότερα η συντεχνία των λεμοναδοποιών παρασκεύαζε καθημερινά «αρωματικό χιόνι» και το μοίραζε στα cafe των Παρισίων. Οι Γάλλοι έμειναν για έναν αιώνα περίπου πιστοί στον συνδυασμό τριμμένου πάγου και χυμών, μετά έβαλαν και τη δική τους πινελιά, προσθέτοντας ασπράδι αβγού, για να γεννηθεί το σορμπέ, το οποίο πάγωνε συνήθως σε καλούπια σχήματος φρούτων. Τα παγωτά πήραν τα πρωτεία από τις γρανίτες κάπου στα τέλη του 18ου αιώνα, στη χώρα των καινοτομιών, τις ΗΠΑ. Ο πρόεδρος Τζορτζ Ουάσιγκτον ενθάρρυνε τους μαγείρους του να ανακαλύπτουν νέες συνταγές παγωτού ενώ ο διάδοχός του Τόμας Τζέφερσον συνήθιζε να προσφέρει στους καλεσμένους του την «ομελέτα-έκπληξη», ψητό παγωτό με μπόλικο σιρόπι. Μια νοικοκυρά από το Νιου Τζέρσεϊ κατασκεύασε το 1843 την πρώτη χειροκίνητη παγωτομηχανή και μέσα σε τρεις δεκαετίες είχαν κιόλας εμφανιστεί 70 βελτιωμένοι τύποι της. Η τεράστια ζήτηση ώθησε το 1851 τον Τζέικομπ Φάζελ να ιδρύσει στη Βαλτιμόρη την πρώτη βιομηχανία παγωτού ενώ ο Ερνεστ Χάμγουι, ένας σύριος μετανάστης στο Σεντ Λούις, εισήγαγε πρώιμα το παγωτό του παγωτατζης για βαπτιση στη διαστημική εποχή, φτιάχνοντας το 1904 τον πρώτο πύραυλο της ιστορίας (που τότε βεβαίως ονομαζόταν χωνάκι), εκτοξεύοντας τις πωλήσεις σε δυσθεώρητα ύψη. Με τη μία και για πάντα, απ' ό,τι έδειξε η συνέχεια, καθώς με γοργά βήματα οδηγηθήκαμε στη σημερινή πραγματικότητα, με τον άγριο πόλεμο να μαίνεται ανάμεσα στις εταιρείες, πίσω από τα διαφημιστικά μηνύματα και μέσα στα πολύχρωμα ψυγεία.
2130094888 - 6941627652 Ο παγωτατζης για βαπτιση της αθηνας στις καλυτερες τιμες της αγορας, για βαπτιση παρτυ κλπ. Ποιοτητα συνεπεια και οικονομικες τιμες. ΓΙΑ ΟΛΗ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ
2130094888-6941627652 Ας αναλύσουμε όμως λίγο περισσότερο τα “μαγικά” συστατικά που κάνουν το σπιτικό παγωτό του παγωτατζης για βαπτιση μαλακό και κρεμώδες και συγκεκριμένα ας επικεντρωθούμε στα αυγά.
Η προσθήκη των αυγών βελτιώνει την υφή του παγωτού του παγωτατζης για βαπτιση και δίνει στο παγωτό πιο πλούσια και πιο απαλή γεύση. Επίσης τα αυγά κάνουν το παγωτό πιο ανθεκτικό στο λιώσιμο και βελτιώνουν σημαντικά την ικανότητα ανάδευσης του παγωτού.
Η ποσότητα των αυγών που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε σε μια συνταγή παγωτού ποικίλει.
Προσωπικά χρησιμοποιώ από 2 ως 4 αυγά για κάθε λίτρο παγωτό. Κάποιοι χρησιμοποιούν περισσότερα αυγά (συνάντησα συνταγή που χρειαζόταν 10 αυγά για 1 λίτρο παγωτού!). Γενικά δεν χρειάζεται να το παρακάνουμε με τα αυγά μιας και δεν είναι ό,τι πιο υγιεινό και ανεβάζουν τη χοληστερίνη!
Κάποιοι προτιμούν να χρησιμοποιούν μόνο τους κρόκους και απορρίπτουν το ασπράδι. Κάποιοι άλλοι χρησιμοποιούν ολόκληρο το αυγό. Εχω δει και συνταγές που χρησιμοποιούν ΜΟΝΟ τα ασπράδια των αυγών! Προσωπικά χρησιμοποιώ ολόκληρο το αυγό.
Οταν τα αυγά είναι ολόφρεσκα, μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε στη συνταγή παγωτού και χωρίς να ζεστάνουμε/ βράσουμε το μείγμα παγωτού του παγωτατζης για βαπτιση (που αποτελείται κυρίως από γάλα, κρέμα γάλακτος και ζάχαρη).
Δηλαδή αν τα αυγά είναι πολύ φρέσκα τότε μπορούμε να τα χτυπήσουμε με λίγη ζάχαρη (χρησιμοποιώντας μίξερ ή αυγοδάρτη) μέχρι να αφρατέψουν και στη συνέχεια να ρίξουμε απευθείας το μείγμα παγωτού (χωρίς να το βράσουμε) μέσα στο μπολ των αυγών ανακατεύοντας καλά. Ωστόσο καλό θα ήταν το μείγμα παγωτού του παγωτατζης για βαπτιση να είναι ελαφρώς ζεσταμένο (ή χλιαρό) – έστω και αν τα αυγά είναι φρέσκα.
Σε αντίθετη περίπτωση (όταν τα αυγά δεν είναι εντελώς φρέσκα ή όταν δεν είμαστε σίγουροι για αυτό) θα πρέπει να χτυπήσουμε καλά τα αυγά με λίγη ζάχαρη, στη συνέχεια να περιχύσουμε το βρασμένο μείγμα γάλακτος-ζάχαρης μέσα στο μπολ με τα αυγά και έπειτα να ανακατέψουμε πολύ καλά.
Οταν ρίχνουμε το μείγμα παγωτού στο μπολ των αυγών, ανακατεύουμε ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ σε κάθε περίπτωση (είτε έχουμε βράσει το μείγμα είτε οχι).
Αν αποφασίσουμε να χρησιμοποιήσουμε μόνο τους κρόκους των αυγών, δεν χρειάζετε να χολοσκάμε για τα ασπράδια :-)
Μπορούμε να τα χτυπήσουμε σε μαρέγκα και στη συνέχεια να τη χρησιμοποιήσουμε σε κάποια άλλη συνταγή. Η μαρέγκα μπορεί να διατηρηθεί στο ψυγείο για αρκετό χρονικό διάστημα.
Αν σας “μυρίζει” το αυγό στα γλυκά (άρα και στα παγωτά) τότε μπορείτε να δοκιμάσετε να βάλετε μόνο τα ασπάδια. Τα ασπράδια δεν έχουν τόση έντονη μυρωδιά στο τελικό αποτέλεσμα.
Πάντως για το θέμα τη μυρωδιάς των αυγών υπάρχει λύση : μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τόσες βανίλιες όσα είναι και τα αυγά που θα χρησιμοποιήσετε στη συνταγή παγωτού του παγωτατζης για βαπτιση. Για παράδειγμα, αν χρησιμοποιήσετε στη συνταγή 5 αυγά (ή κρόκους αυγών) και “επιστρατεύσετε” 5 βανίλιες (τις διαλύετε στο μείγμα παγωτού) τότε το παραγώμενο παγωτό δεν θα μυρίζει καθόλου “αυγουλίλα”!
Τέλος, να σημειωθεί ότι η χρήση αυγών στο παγωτό δεν είναι “καταναγκαστική” και υποχρεωτική! Δηλαδή μπορούμε να φτιάξουμε σπιτικό παγωτό και χωρίς αυγά. Ετσι, αν δεν σαν αρέσουν τα αυγά τότε μπορείτε απλώς να μη τα χρησιμοποιήσετε στο παγωτό του παγωτατζης για βαπτιση!
ΕΥΚΟΛΟ ΠΑΓΩΤΟ ΚΡΕΜΑ ΧΩΡΙΣ ΑΥΓΑ
Ακολουθεί μια πανεύκολη συνταγή για παγωτό του παγωτατζης για βαπτιση κρέμα με λιγοστά υλικα που δεν χρειάζεται μαγείρεμα, δηλαδή δεν χρειάζεται να βάλουμε το μείγμα στη φωτιά και να το βράσουμε. Για τις ανάγκες αυτής της συνταγής θα χρειαστούμε μόνο μια παγωτομηχανή!
Το παγωτό δεν περιέχει αυγά και είναι πλούσιο σε κρέμα! Το παγωτό βγαίνει αρκετά μαλάκό και μπορεί να διατηρηθεί στο ψυγείο για αρκετό καιρό μιας και δεν περιέχει αυγά.
ΥΛΙΚΑ:
· 400 ml παχιά κρέμα γάλακτος
· 400 ml πλήρες γάλα
· 150 gr ζάχαρη
· 2 κουταλιές της σούπας λικέρ ή κονιάκ (προαιρετικά)
ΕΚΤΕΛΕΣΗ:
1) Σε ένα μπολ αδειάζουμε την κρέμα γάλακτος.
2) Προσθέτουμε τη ζάχαρη και χτυπάμε με το μίξερ στη δυνατή ταχύτητα για 5-6 λεπτά ή ώσπου η κρέμα γάλακτος να μετατραπεί σε σφιχτή σαντιγί.
3) Αδειάζουμε στο μπολ το γάλα και το κονιάκ και ανακατεύουμε πολύ καλά μέχρι να πάρουμε ένα ομοιογενές μείγμα.
4) Βάζουμε το μείγμα στην κατάψυξη για 1 ώρα για να κρυώσει καλά (το κρύο μείγμα θα βοηθήσει να ετοιμαστεί πιο γρήγορα και πιο αποτελεσματικά το παγωτό από την παγωτομηχανή).
5) Ρίχνουμε το κρύο μείγμα στην παγωτομηχανή και παρασκευάζουμε το παγωτό σύμφωνα με τις οδηγίες της.
6) Οταν το παγωτό του παγωτατζης για βαπτιση ετοιμαστεί, το αδειάζουμε σε ένα αεροστεγές δοχείο και το βάζουμε στην κατάψυξη. Το παγωτό βγαίνει αρκετά μαλακό και μπορούμε να τα καταναλώσουμε απευθείας, ωστόσο είναι προτιμότερο να το αφήσουμε για τουλάχιστον 1-2 ώρες στην κατάψυξη.
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ:
Η ποσότητα του παγωτού που παράγεται είναι σχεδόν 1 κ 1/2 λίτρο. Η κρέμα γάλακτος πρέπει να έχει τουλάχιστον 30% λιπαρά ενώ το γάλα δεν πρέπει να είναι λάιτ σε καμία περίπτωση.
Η προσθήκη αλκοόλ στο παγωτό είναι προαιρετική. Ωστόσο συνίσταται να προσθέσουμε έστω μία κουταλιά κονιάκ στο μείγμα παγωτού, όχι τόσο για τη γεύση αλλά επειδή το αλκοόλ βοηθάει την υφή του παγωτού και το κάνει λίγο πιο μαλακό.
Μπορούμε να σερβίρουμε το παγωτό με σιρόπι σοκολάτας, τριμμένο μπισκότο ή ξηρούς καρπούς.
ΝΗΣΤΙΣΙΜΟ ΠΑΓΩΤΟ ΜΠΑΝΑΝΑ του παγωτατζης για βαπτιση
Το καλοκαίρι πλέον έχει φτάσει και με την ευκαιρία “καταθέτω” μια συνταγή για νηστίσιμο (???) παγωτό του παγωτατζης για βαπτιση μπανάνας!!! Οχι, δεν πρόκειται για γρανίτα! Πρόκειται για παγωτό-σορμπέ μπανάνα! Δεν απαιτείται παγωτομηχανή για να το φτιάξετε! Το μόνο που θα χρειαστεί είναι ένα μπλέντερ και μερικές μπανάνες (προαιρετικά, μπορείτε να προσθέσετε λίγη κανέλλα και λίγο χυμό λεμονιού, αν θέλετε).
Το παγωτό αυτό είναι πολύ δροσερό και υγιεινό και έχει λίγες θερμίδες! Απολαύστε ένα υπέροχο νηστίσιμο παγωτό μπανάνας και διατηρήστε τη γραμμή σας!
Να επισημανθεί ότι στο τέλος της σελίδας υπάρχει και διαθέσιμο οπτικό υλικό για την εκτέλεση της συνταγής!
ΥΛΙΚΑ:
· 600 γραμμάρια ώριμες μπανάνες
· 1 κοφτό κουταλάκι του γλυκού κανέλλα (προαιρετικά)
· 2 κουταλάκια του γλυκού χυμό λεμονιού (προαιρετικά)
ΕΚΤΕΛΕΣΗ:
1. Αποφλοιώνουμε τις μπανάνες και τις κόβουμε σε μικρές ροδέλες.
2. Απλώνουμε τις ροδέλες σε ένα μπολ ή ένα πλατύ πλαστικό πιάτο και το τοποθετούμε στην κατάψυξη για μία μέρα.
3. Οταν οι μπανάνες καταψυχθούν, τις βγάζουμε από το ψυγείο και τις αδειάζουμε μέσα στο μπλέντερ.
4. Προσθέτουμε στο μπλέντερ την κανέλλα.
5. Δουλεύουμε το μπλέντερ στη δυνατή ταχύτητα για λίγα λεπτά.
6. Προσθέτουμε και το χυμό λεμονιού και συνεχίζουμε την πολτοποίηση.
7. Μόλις οι μπανάνες πολτοποιηθούν, το παγωτό μας είναι έτοιμο για κατανάλωση!
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ:
Η ποσότητα του παγωτού που παράγεται είναι λίγο περισσότερη από 0.5 λίτρο.
Αν θέλουμε το παγωτό μας γλυκό, μπορούμε να προσθέσουμε ζάχαρη άχνη ή μέλι (στο σημείο που προσθέτουμε την κανέλλα). Δοκιμάστε να προσθέσετε 2 κουταλιές μέλι στο παγωτό και θα εκπλαγείτε από το αποτέλεσμα!
Μπορούμε να σερβίρουμε το παγωτό μας με μέλι και τριμμένα καρύδια.
Υλικά:
Με γάλα:
· 500 ml γάλα
· 125 γρ. Φρέσκια κρέμα
· 1/2 φλυντζάνι ζάχαρη
· 4 κρόκοι αυγών
· 1 ολόκληρο αυγό
· 1 κουταλιά κονιάκ
Με κρέμα:
· 600 γρ. Φρέσκια κρέμα
· 1/2 φλυντζάνι ζάχαρη
· 3 κρόκοι αυγών
· 1 κουταλιά κονιάκ
Εκτέλεση:
· Χτυπάτε στο μίξερ τα αυγά με την ζάχαρη μέχρι να αφρατέψουν.
· Προσθέτετε και το κονιάκ. Ζεσταίνετε την φρέσκια κρέμα ελαφρά και την ανακατεύετε με το μείγμα των αυγών.
· Τοποθετείτε το μίγμα σε κατσαρόλα και ζεσταίνετε ανακατεύοντας το συνέχεια.
· Αφού το μείγμα ζεσταθεί καλά, προτού κοχλάσει, το κατεβάζετε από την φωτιά.
· Αφήνετε το παγωτό να κρυώσει και τοποθετείτε σε μπωλ.
·
· Βάζετε το μπωλ στην κατάψυξη. Όταν το παγωτό του παγωτατζης για βαπτιση μισοπήξει (πρέπει το κέντρο να βρίσκεται ακόμη σε υγρή μορφή), το βγάζετε από την κατάψυξη και το χτυπάτε ξανά καλά στο μίξερ.
· Σε αυτό το σημείο μπορείτε να μοιράσετε το παγωτό στα δύο και να προσθέσετε τις γεύσεις που προτιμάτε, βανίλια, κακάο, φρέσκια μαρμελάδα φράουλα (χτυπημένη στο μπλέντερ), λικέρ μέντας κ.λ.π
· Αφού τελειώσετε με το χτύπημα του παγωτού, το ξανατοποθετείτε στην κατάψυξη μέχρι να πήξει καλά.
Σημείωση: Στην συνταγή αυτή μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τα υλικά με κρέμα ή τα υλικά με γάλα. Η εκτέλεση είναι και για τις δύο περιπτώσεις ίδια.
Στην περίπτωση όμως που θα κάνετε το παγωτό με γάλα, θα πρέπει κατά την διάρκεια που το παγωτό καταψύχετε να το βγάλετε και να το χτυπήσετε στο μίξερ όχι μια φορά αλλά τρεις.
Το παγωτό είναι παγωμένο γλύκισμα, το οποίο φτιάχνεται συνήθως από κρέμα και γάλα. Το παγωτό του παγωτατζης για βαπτιση χωρίς γάλα ονομάζεται γρανίτα, και καλύπτει συνήθως τις γεύσεις φρούτων, όπως λεμόνι ή βερίκοκο.
Σε καταστήματα προσφέρεται συνήθως σε κυπελλάκι με σαντιγί, ενώ σε περαστικούς πωλείται σε χωνάκι. Το αγοράζουμε κυρίως το καλοκαίρι, αφού είναι δροσερό, γιατί τότε κάνει ζέστη. Για την ιστορική προέλευση του παγωτού οι πληροφορίες και δημοσιεύσεις είναι αντικρουόμενες. Δεδομένου ότι το παγωτό είναι παγωμένο γαλακτοκομικό προϊόν, η κατασκευή του προϋποθέτει ψύξη, άρα χιόνι ή πάγο, δεδομένης της ανυπαρξίας τεχνολογικής μεθόδου ψύξεως στα παλιά χρόνια. Η πλέον επικρατούσα άποψη σήμερα είναι αυτή της πολλαπλής εφεύρεσης. Δηλαδή ότι το παγωτό εφευρέθηκε σε αρκετά μέρη του κόσμου όπου υπήρχε πρόσβαση σε χιόνι και πάγο. Έτσι η πλέον διαδεδομένη άποψη είναι της Κινεζικής προέλευσης από χιόνια των Ιμαλαΐων και κρέμα ρυζάλευρου, γάλα και μέλι Αλλη άποψη αναφέρει ότι το παγωτό δημιουργήθηκε πριν 4000 χρόνια στην Μεσοποταμία, αλλά είναι άξιο απορία πώς η θερμή αυτή περιοχή διαθέτει χιόνι ή πάγο[ Αλλη εκδοχή για την προέλευση του παγωτού είναι ότι δημιουργήθηκε τον 18ο αιώνα στην Μεγάλη Βρετανία και Αμερική. Πάντως μιά τεκμηριωμένη ιστορική πληροφορία είναι ότι ο Ιταλός μετανάστης στις ΗΠΑ Marcionni παρουσίασε το πρώτο παγωτό χωνάκι στον κόσμο με παραγωγή μέσω Διοξειδίου του άνθρακος (Ξηρός Πάγος) Τα παγωτά δεν δίνονται σκέτα αλλά διακοσμούνται με πολλά πράγματα, όπως πουράκια, χρωματιστή τρούφα, σιρόπι (οι πιο συνηθισμένες γεύσεις σιροπιού είναι σοκολάτα και βύσσινο). Φυσικά, υπάρχουν και ειδικά κουτάλια που έχουν μακρύ σχήμα. Επίσης, τα παγωτά σερβίρονται είτε σε χωνάκι είτε σε κύπελο είτε σε γυάλινο πλατύ ποτήρι είτε σε ξυλάκι. Το παγωτό μπορεί να σερβιριστεί και σε μπάλες όπως στην εικόνα (δεξιά) και να το βρούμε μαζί με κρέπα σοκολάτας, αφού τα δύο αυτά μαζί δημιουργούν έναν υπέροχο συνδυασμό. Τα παγωτά είναι και υπέροχα επιδόρπια. Υπάρχουν τα χύμα παγωτά που διαλέγουμε εμείς τις γεύσεις που προτιμάμε και τα έτοιμα παγωτά σε ψυγεία που τα φτιάχνουν διάφορες εταιρίες.
Οι παγωτατζήδες για βαπτιση
Παρόλο που σήμερα υπάρχουν παγωτατζήδες για βαπτιση, λίγοι έχουν "επιβιώσει". Αν μπορούμε να συναντήσουμε κάποιον, θα δούμε ότι έχει ένα ποδήλατο-καρότσι με το οποίο μεταφέρει το ψυγείο για να διατηρείται το παγωτό. Επίσης μπορούμε να τους δούμε να μεταφέρουν τα παγωτά τους με φορτηγάκια. Τα περισσότερα παιδιά μόλις τους ακούνε τρέχουν αμέσως να προλάβουν ένα χωνάκι από αυτό το δροσιστικό και απολαυστικό γλύκισμα. Υπάρχουν και παγωτατζήδες φυσικά που έχουν μόνιμα ένα χώρο πώλησης των παγωτών τους.
Η αναζήτηση της ιστορίας του παγωτού δεν αποτελεί εύκολο εγχείρημα. Δεν είναι σαφές το πότε και το πού δημιουργήθηκε και ποιος το εφηύρε. Πλήθος παραδόσεων, χαρακτήρων, ιστοριών και περιστατικών διαδέχτηκαν το ένα το άλλο και συνέβαλαν στο να γίνει το παγωτό ένα διαχρονικό προϊόν που ξεπερνάει τα γεωγραφικά και πολιτιστικά σύνορα και γίνεται όλο και περισσότερο ένα παγκοσμιοποιημένο προϊόν.
Η πρακτική της κατάψυξης ορισμένων γλυκών συστατικών εφαρμοζόταν εδώ και μερικούς αιώνες από διάφορους λαούς (Βαβυλώνιοι, Αιγύπτιοι, Άραβες και Ρωμαίοι).
Στη Σικελία, οι Άραβες έπαιρναν χιόνι από το Όρος Έτνα και το ανακάτευαν με χυμό φρούτων για να παρασκευάσουν το πρώτο παγωμένο ρόφημα σε ημι-στερεά μορφή.
Ο Νέρωνας έστελνε τους σκλάβους του στα βουνά να μαζέψουν χιόνι και το φέρουν στη Ρώμη, το οποίο στη συνέχεια αποκτούσε γλυκιά γεύση με την ανάμιξη φρούτων και μελιού.
Ο παγωτατζης με το άσπρο καπελάκι και την άσπρη ποδιά του ήταν γραφικός, ευχάριστος, και ο πιο αγαπημένος πλανόδιος μικροπωλητής για τα παιδιά.
Ποιος είναι και με τι ασχολείται; Αυτός/αυτή κατασκευάζει φυσικά παγωτά χρησιμοποιώντας γάλα, ζάχαρη, και φρούτα ως βασικά συστατικά.
Ποια είναι τα καθήκοντα του;Αυτός/αυτή κατασκευάζει παγωτά από γάλα, ζάχαρη, φρούτα και άλλα συστατικά. Αυτός/αυτή τα αναμειγνύει σωστά και παστεριώνει το μείγμα. Για να μοιράσει τα σταγονίδια λίπους αυτός/αυτή κατασκευάζει τα συστατικά μέσω της ομογενοποιητικής μηχανής – αυτός/αυτή χύνει το μείγμα σε ένα μηχάνημα ψύξης και το ξεκινάει για να το κτυπήσει και να δροσίζει το μείγμα μέχρι το προιόν να αποκτήσει την κατάλληλη σύσταση. Αυτός/αυτή διακοσμεί τα παγωτά με παγωμένα φρούτα, σοκολάτα, ή άλλα συστατικά. Αυτός/αυτή μπορεί επίσης να εμπλουτίσει την πάστα του παγωτού με διάφορα συστατικά από παραδοσιακό καλλιτεχνικό κατάστημα. Μιας και η επεξεργασία παγωτού έχει γίνει μηχανοποιημένη και προσαρμοσμένη στη μαζική παραγωγή, αυτό το επάγγελμα συναντάται πολύ σπάνια κατά τον παραδοσιακό τρόπο.
Που εργάζεται και υπό ποιες συνθήκες; Εργάζεται σε εργαστήρια παγωτού, όπου είναι απαραίτητο να κρατήσει κανείς αυστηρά υγιεινές συνθήκες και ένα συνεχές καθάρισμα ωφέλιμων ειδών για να αποφύγει πιθανή μόλυνση φαγητού. Ο χώρος εργασίας συνήθως πρέπει να κρατηθεί πολύ κρύος ή υγρός.
Τι εργαλεία/ εξοπλισμό χρησιμοποιεί; Ανεμεικτήρες, σπάτουλες, εξοπλισμό μέτρησης, κουτάλια.
Ποια προσόντα απαιτούνται για να πετύχει κανείς σε αυτόν τον τομέα; Δεν υπάρχει καμιά συγκεκριμένη ειδίκευση σχετικά με το επίπεδο των σπουδών – συνήθως κάποια βασική κύρια εκπαίδευση είναι αρκετή. Η εμπειρία και οι δεξιότητες γενικά είναι επίκτητα μέσων εξάσκησης και μπορεί επίσης να υποστηριχτεί με τη βοήθεια κάποιου ειδικού επαγγελματικού μαθήματος.
Ξέρω έναν κύριο γελαστό
με μουστάκι στριφογυριστό
που παρασκευάζει παγωτά
με αγνά και φρέσκα υλικά
Κάθε μέρα τριγυρνά
από γειτονιά σε γειτονιά
με τ' αμάξι το χρωματιστό
όνειρο στον κόσμο των παιδιών
Φράουλα, μαστίχα και κεράσι
όποιος φάει δεν θα το ξεχάσει
κρέμα, καραμέλα και λεμόνι
τρως, και το μυαλό σου δυναμώνει !
Τώρα με λαχτάρα καρτερώ
τον παγωτατζη το γελαστό
έχω δέκα ευρώ στον κουμπαρά
φτάνουν για πέντε-έξι παγωτά
Μόλις ακουστεί η μουσική
να 'μαι μες στο δρόμο στη στιγμή
μα ν' αποφασίσω δεν μπορώ
ποια από τις γεύσεις προτιμώ
Φράουλα, μαστίχα και κεράσι
όποιος φάει δεν θα το ξεχάσει
κρέμα, καραμέλα και λεμόνι
τρως, και το μυαλό σου δυναμώνει !
Το θερμό ελληνικό καλοκαίρι είναι συνδεδεμένο άρρηκτα με το παγωτό.
Μικροί (που αποτελούν τους πιο πιστούς καταναλωτές του) αλλά και μεγάλοι, όλες τις ώρες της ημέρας αναζητούν τη δροσιά της «παγωμένης απόλαυσης».
Τα παγωτά φτιάχνονται είτε από γάλα ή σκόνη γάλακτος είτε είναι παγωτά φρούτων - γρανίτες. Το παραδοσιακό ξυλάκι με γεύση βανίλιας ή το παγωτό χωνάκι, είναι στην ανάμνηση όλων των ανθρώπων που στην παιδική ηλικία τα γεύτηκαν και τα απόλαυσαν με ανεμελιά.
Ο παγωτατζης με το άσπρο καπελάκι και την άσπρη ποδιά του ήταν γραφικός, ευχάριστος, και ο πιο αγαπημένος πλανόδιος μικροπωλητής για τα παιδιά.
Με το τρίτροχο ποδήλατο ή το μηχανοκίνητο καροτσάκι έκανε την εμφάνισή του στα συνηθισμένα στέκια, και διαλαλούσε το παγωτό του, στα δημοτικά σχολεία, στις εκκλησίες τις Κυριακές και τις γιορτές, στους γάμους και στα πανηγύρια, στις πλατείες, στα παζάρια, στις εκδρομές, στους ποδοσφαιρικούς αγώνες και όπου αλλού σύχναζε πολύς κόσμος. Την πρώτη εμφάνισή του την έκανε την Άνοιξη, τις μέρες του Πάσχα και σταματούσε το φθινόπωρο με την εμφάνιση των καστανάδων, αν και οι περισσότεροι από αυτούς ήταν οι ίδιοι, διότι έκαναν παράλληλα και δεύτερο εποχιακό επάγγελμα.
Μέσα στην καλοκαιριάτικη λαύρα ξαφνικά η φωνή του Παγωτατζή ακούγονταν δροσιστική. «Ο παγωτατζής!!! Στο ξυλάκι το'χω!!! Φρέσκα παγωτά!!!»
Το παλιό καροτσάκι του παγωτατζή ήταν σωστό κομψοτέχνημα , με το ωραίο σκέπαστρο, τις παραστατικές λαΪκές ζωγραφιές και τα διάφορα σχέδια που κοσμούσαν τις πλευρές του.
Το παγωτό παλαιότερα δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Τους καλοκαιρινούς μήνες ήταν αρκετά δύσκολο να εξασφαλίσει ο παγωτατζής την ψύξη του παγωτού.
Μέσα στον μεγάλο ξύλινο κάδο του καροτσιού υπήρχε ένα πιο μικρό εσωτερικό μεταλλικό δοχείο, όπου υπήρχαν τα παγωτά. Ανάμεσα στο κενό, μεταξύ του μεταλλικού και ξύλινου κάδου τοποθετούσαν χιόνι και αργότερα μικρά κομμάτια πάγου μαζί με χοντρό αλάτι για να διατηρούν παγωμένα τα παγωτά.
Ο Παγωτατζης γνώριζε τη συνταγή, τα υλικά και τις αναλογίες.
Μέσα στον μεταλλικό κάδο έβαζε το γάλα, το σαλέπι, το σιμιγδάλι, τη ζάχαρη, τα αυγά, τη βανίλια κλπ. Σκέπαζε τον κάδο και άρχιζε να τον περιστρέφει μέχρι να πήξει το παγωτό. Στη συνέχεια το πάγωνε και ξεκινούσε με το καροτσάκι του για το μεροκάματο.
Σήμερα το τυποποιημένο παγωτό έχει κυριαρχήσει στην αγορά, ο πλανόδιος πωλητής δεν γυρίζει πια στις γειτονιές και το παραδοσιακό Πολίτικο καϊμάκι ανήκει μάλλον στο παρελθόν.
Οι παγωτατζήδες βράζανε το γάλα και προσθέτανε ζάχαρη, αυγά, κακάο ή βανίλια, ανάλογα με τη γεύση που θέλανε να φτιάξουν. Όταν έβραζε το μείγμα, το κατέβαζαν από τη φωτιά και το τοποθετούσαν σε ένα μεταλλικό κάδο, ο οποίος βρισκόταν μέσα σε ένα ξύλινο βαρέλι. Στο κενό που υπήρχε ανάμεσα στο ξύλινο βαρέλι και στον κάδο, έβαζαν πάγο και συνέχιζαν να ανακατεύουν το μείγμα μέχρι να πήξει.
Φορτώνανε το βαρέλι στο καρότσι, και με μια ειδική μεταλλική κουτάλα και τα χωνάκια ξεκινούσαν τη δουλειά τους. Κατά διαστήματα έριχναν κομμάτια πάγου εξωτερικά για να μη λιώσει το παγωτό . Η βάπτιση του μικρού σου γίνεται καλοκαίρι και θέλεις να κεράσεις μικρούς και μεγάλους παγωτά. Τέλεια ιδέα. Ξέρεις όμως τι πρέπει να ρωτήσεις πρίν κλείσεις τον παγωτατζή; Το παγωτό αρέσει αδιαμφισβήτητα σε όλους και είναι ένα υπέροχο και δροσιστικό κέρασμα τόσο για τα παιδιά όσο και για τους μεγάλους. Είτε θελήσεις να κεράσεις παγωτά μετά το τέλος του μυστηρίου είτε σαν γλυκό στη δεξίωση σου ο παγωτατζής με το καροτσάκι του θα κάνει θραύση.
Ωστόσο υπάρχουν μερικές λεπτομέρειες που πρέπει να προσέξεις πριν κλείσεις τον παγωτατζή για τη βάπτιση σου.
1. Ρώτα πόσο θα κοστίσει η ενοικίαση του καροτσιού. Αυτό φυσικά εννοείται πως θα το ρωτούσες μα πρέπει να μάθεις αν το καρότσι που θα ενοικιάσεις στην τιμή που θα σου πουν είναι ηλεκτρικό με ψύξη ή όχι. Θα ήταν άδικο να δώσεις ένα σεβαστό ποσό για ένα καρότσι χωρίς ψύξη.
Ξέροντας αυτό μπορείς να παζαρέψεις την τιμή και σε περίπτωση που το καρότσι με απλό πάγο σε συμφέρει περισσότερο, να κανονίσεις ακριβώς την ώρα που θα έρθει ο παγωτατζής στη βάπτισή σου. Κανείς δε θέλει εξάλλου να φάει μια μπάλα λιωμένου παγωτού.
2. Ρώτα πόσο θα σου κοστίσει ο ίδιος ο παγωτατζης. Πολλές φορές η τιμή ενοικίασης του καροτσιού είναι διαφορετική απο το μεροκάματο του ίδιου του παγωτατζή κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να ρωτήσεις εξαρχής για να αποφύγεις τα απρόοπτα έξοδα.
3. Μάθε πόσο θα κοστίσει το παγωτό. Χρεώνουν με τη μπάλα; Με τη γεύση ή υπάρχει μια φιξαρισμένη τιμή ανά εκδήλωση. Αποφάσισε πόσες γεύσεις θέλεις και πήγαινε προετοιμασμένη ώστε να ρωτήσεις ακριβώς πόσο θα κοστίσει αυτό που έχεις φανταστεί.
4. Ρώτα αν μέσα στην τιμή που σου δίνουν περιλαμβάνονται οι γαρνιτούρες. Τα χωνάκια, οι τρούφες και τα σιρόπια μπορεί να κοστίζουν έξτρα κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να ξέρεις απο πρίν και να συμφωνήσεις αν θα είναι διαθέσιμα ή όχι.
5. Μάθε για πόση ώρα γίνεται η ενοικίαση. Αυτό πρέπει να το ξέρεις κυρίως αν επιλέξεις να προσφέρεις παγωτό στη δεξίωση. Μάθε αν υπάρχει επιπλέον κόστος μετά το πέρας κάποιας ώρας και αποφάσισε αν ο παγωτατζής θα εμφανιστεί μετά το φαγητό ή αν θα είναι διαθέσιμος σε όλη τη διάρκεια της γιορτής.
ΠΑΓΩΤΑΤΖΗΣ: Το επάγγελμα του παγωτατζή είναι από τα παλιά χρόνια που δεν υπήρχαν ηλεκτρικά ψυγεία. Ο παγωτατζής περνούσε με το καροτσάκι του και φώναζε για να ειδοποιήσει τον κόσμο στις πλατείες, στα καφενεία, στις γειτονιές. Πουλούσε διάφορες γεύσεις παγωτού. Για να βγάζει το παγωτό είχε ένα βαθύ κουτάλι. Παγωτατζήδες σήμερα μπορείς ακόμα να δεις σε παραλίες, έξω από βαφτίσεις αλλά δεν είναι συνηθισμένο.
α τρίκυκλα των παγωτατζήδων χθες και σήμερα και παλιά ζαχαροπλαστεία.
Οι πλανόδιοι παγωτατζήδες με τη λευκή μπλούζα και τα χαρακτηριστικά καπελάκια, διαλαλούσαν τη δροσερή πραμάτεια τους στις κεντρικές πλατείες, στις γωνίες των μεγάλων δρόμων, στα υπαίθρια γήπεδα και στις παραλίες όπου ο κόσμος έκανε τα μπάνια του. Σήμερα αυτό το όμορφο παραδοσιακό επάγγελμα κοντεύει δυστυχώς να εξαφανιστεί.
Μεταξύ αυτών οι πιο σημαντικοί είναι ο Ruggeri και ο Bernardo Buontalenti, και οι δύο Φλωρεντινοί, τις δημιουργίες των οποίων απολάμβανε η αυλή της Αικατερίνης των Μεδίκων. Δεν ανέπτυξαν όμως την ιδέα του παγωτού από εμπορικής πλευράς.
Στους Ιταλούς αποδίδεται η διάδοση του παγωτού στην υπόλοιπη Ευρώπη: χάρη στη δημιουργικότητά τους τελειοποίησαν τις συνταγές και σύντομα σχεδίασαν ουσιαστικά νέες μηχανές για την παραγωγή του. Ο Σικελός Francesco Procopio dei Coltelli ήταν αναμφισβήτητα ένα από τα πιο σημαίνοντα πρόσωπα στην ιστορία του παγωτού, καθώς ήταν ένας από τους πρώτους που πούλησε παγωτό στο κοινό.Το 1686 αυτός ο άνθρωπος βελτίωσε την παρασκευή του σορμπέ, δηλαδή του παγωτού χωρίς γάλα (το οποίο είχαν εισαγάγει στη Σικελία οι Μουσουλμάνοι). Προσκλήθηκε στο Παρίσι, όπου το 1686 άνοιξε ένα καφέ με το όνομά του, "Cafe Procope", το οποίο έγινε γρήγορα ένα από τα πιο φημισμένα στέκια του λογοτεχνικού κόσμου στη Γαλλία και όπου σύχναζαν ο Βολταίρος, ο Μπαλζάκ και ο Βίκτορας Ουγκό. Ακόμα και σήμερα, αυτό το Cafe είναι ένα από τα πιο σημαντικά στο Παρίσι.
Πολλοί επιφανείς άνθρωποι όλων των ηλικιών ενθουσιάστηκαν με το παγωτό και συνέβαλαν στη βελτίωσή του και στη διάδοση της απήχησής του. Στην αρχή, το παγωτό θεωρούταν κυρίως ένα είδος «πολυτελείας» αλλά στη συνέχεια έφτασε μέχρι και στις χαμηλότερες κοινωνικές τάξεις και ξεπέρασε ευρύτερα γεωγραφικά σύνορα.
Στην Ιταλία η τέχνη της παραδοσιακής παρασκευής παγωτού του παγωτατζης για βαπτιση περνούσε από τον πατέρα στο γιο. Αυτή η τέχνη αναπτύχθηκε στη δεκαετία του 1960 όταν πολλοί παρασκευαστές παγωτού (ιδίως από την περιοχή του Βένετο) άρχισαν να μεταναστεύουν, μεταφέροντας την τεχνογνωσία τους στην υπόλοιπη Ευρώπη. Αναμφισβήτητα το παγωτό είναι σήμερα το πιο διάσημο επιδόρπιο στον κόσμο και η Ιταλία είναι σίγουρα το λίκνο της τέχνης της παγωτοποιίας.
Φρέσκο χιόνι
Μια από τις πρώτες φορές που συναντάμε το παγωτό στην ιστορία είναι στην αυλή του Ρωμαίου αυτοκράτορα Νέρωνα (37-68 μ.Χ.), ο οποίος έστελνε τους σκλάβους του στα βουνά για να μαζέψουν φρέσκο χιόνι και να το φέρουν πίσω πριν λειώσει, για να το απολαύσει μαζί με φρούτα Κινέζικο μείγμα
Δεύτερος έρχεται ο βασιλιάς Τανγκ, στο Σανγκ της Κίνας, ο οποίος είχε βρει μια μέθοδο για να παρασκευάζει μείγματα από πάγο και γάλα. Από την Άπω Ανατολή λέγεται ότι ο εξερευνητής Μάρκο Πόλο, το 13ο αιώνα, έφερε πίσω στην Ευρώπη τη συνταγή του παγωτού.
Μυστική συνταγή
Ο Γάλλος σεφ του βασιλιά Καρόλου της Αγγλίας εντυπωσίασε τους καλεσμένους σε ένα επίσημο δείπνο με ένα επιδόρπιο που έμοιαζε με χιόνι αλλά ήταν πολύ πιο γλυκό! Ο Κάρολος τότε πρόσφερε 500 λίρες το χρόνο στο σεφ για να μην πει σε κανένα τη μυστική συνταγή και να συνεχίσει να φτιάχνει παγωτό μόνο γι’ αυτόν και τις δεξιώσεις του. Μέχρι, όμως, το 1649, που αποκεφαλίστηκε ο Κάρολος, το μυστικό είχε διαρρεύσει.
Η τέχνη του παγωτού
Όπως πολλά φαγητά που σήμερα τα θεωρούμε συνηθισμένα, το παγωτό κάποτε ήταν μόνο για τους πλούσιους και τους ευγενείς. Κάποιες συνταγές εμφανίστηκαν το 1700, σε ένα γαλλικό βιβλίο με τον τίτλο «Η Τέχνη του να Φτιάχνεις Παγωτό», ο Αμερικανός Πρόεδρος Τόμας Τζέφερσον είχε μια συνταγή για παγωτό βανίλια, ενώ ο Τζορτζ Ουάσινγκτον είχε πληρώσει σχεδόν 200 δολάρια (που τότε ήταν πάρα πολλά λεφτά) για μια συγκεκριμένη συνταγή.
Μπελάς
Το παγωτό του παγωτατζης για βαπτιση τότε δεν ήταν δημοφιλές γιατί η παρασκευή του αποτελούσε μεγάλο μπελά: αρκεί να σκεφτείτε ότι εμπλέκονταν δύο μεγάλοι κουβάδες, μεγάλες ποσότητες αλατιού και πάγου και 40 λεπτά κατά τα οποία κουνούσαν τον ένα κουβά και ανακάτευαν στον άλλο.
Η πρώτη παγωτομηχανή
Η πρώτη αισθητή βελτίωση στην παρασκευή του παγωτού έγινε το 1846 από την Αμερικανίδα Νάνσυ Τζόνσον, που εφηύρε τη χειροκίνητη παγωτομηχανή με τη μανιβέλα. Μέσα εκεί, ανακατευόταν το μείγμα παγωτού με πάγο και αλάτι, μέχρι να παγώσει. Η Νάνσυ Τζόνσον δεν ήταν ιδιαίτερα προνοητική και δεν κατοχύρωσε την πατέντα της, αλλά πούλησε τα δικαιώματα σε κάποιον κ. Γιανγκ, ο οποίος τουλάχιστον έδειξε την απαραίτητη ευγένεια και έδωσε στη συσκευή το όνομά της.
Πίτα αντί για πιάτο
Το ποιος εφηύρε το χωνάκι δεν είναι σίγουρο, αλλά λέγεται ότι αυτό έγινε στο πανηγύρι του Σαιντ Λούις, το 1904. Εκεί, οι «παγωτατζήδες» συνεργάστηκαν με τους «πιτάδες», βάζοντας παγωτό μέσα σε τυλιγμένες πίτες, λόγω έλλειψης πιάτων.
Σπασμένα και κλεμμένα
Μια άλλη θεωρία θέλει τον Ίταλο Μαρτσιόνι, που διέσχιζε τη Γουολ Στριτ πουλώντας παγωτά με το καροτσάκι του, να χρησιμοποιεί πρώτος το χωνάκι, απογοητευμένος από τα πολλά σπασμένα και κλεμμένα ποτήρια που είχε καταγράψει ως τότε.
Μικροί και μεγάλοι
Το περισσότερο παγωτό του παγωτατζης για βαπτιση το τρώνε τα παιδιά ηλικίας 2 έως 12, αλλά και οι ενήλικες άνω των 45!
50 γλειψίματα
Ο μέσος αριθμός «γλειψιμάτων» που χρειάζεται για να αποτελειώσουμε ένα χωνάκι με μία μπάλα παγωτού είναι 50.
Παγωτοπονοκέφαλος
Καμιά φορά, το παγωτό μπορεί να μας φέρει…πονοκέφαλο. Αυτό γίνεται γιατί η θερμοκρασία στο στόμα μας πέφτει απότομα και τα αγγεία στον εγκέφαλο αντιδρούν και πρήζονται, κάτι που είναι γνωστό ως «πάγωμα του εγκεφάλου»! Ευτυχώς, διαρκεί μόνο 30-60 δευτερόλεπτα. Και μετά συνεχίζουμε ακάθεκτοι!
4 μέτρα παγωτό
Το μεγαλύτερο παγωτό του παγωτατζης για βαπτιση σάντεϊ (βανίλια με σιρόπι) όλων των εποχών φτιάχτηκε στην Καλιφόρνια το 1985. Είχε ύψος 3,96 μέτρα και περιείχε 21 λίτρα παγωτό και 3500 κιλά σιρόπι και γαρνιτούρες.
Στο φεγγάρι και πίσω
Εάν το παγωτό που καταναλώνεται στη γη κατά τη διάρκεια ενός χρόνου το βάζαμε σε χωνάκια και τα στοιβάζαμε το ένα πάνω στο άλλο, ο πύργος θα έφτανε έως το φεγγάρι και άλλο τόσο! Το καλοκαίρι έχει συνδεθεί με το παγωτό. Άλλωστε, το λέει και το τραγούδι : « κι όμως είμαι ακόμα εδώ κι αυτό το καλοκαίρι, λιωμένο παγωτό κολλάει στο χέρι... ». Κι όσο ο καιρός ζεσταίνει, τόσο εμείς επιθυμούμε ένα παγωτάκι στην αγαπημένη μας γεύση για να δροσιστούμε.
Όμως, ποιος ήταν αυτός που το δημιούργησε και χάρη σ'εκείνον το απολαμβάνουμε κι εμείς; Ιστορικές πηγές αναφέρουν πως το παγωμένο επιδόρπιο το προτιμούσαν οι Φαραώ, αλλά κι αργότερα ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Νέρωνας. Η πιο διαδεδομένη θεωρία είναι αυτή που πρεσβεύει πως το παγωτό εφευρέθηκε στην Κίνα, κατά την περίοδο της δυναστείας των Tang, και μάλιστα λέγεται ότι το παρασκεύαζαν από χιόνια των Ιμαλαΐων, γάλα, μέλι και κρέμα ρυζάλευρου. Μια παράδοση αναφέρει πως ο Marco Polo το εισήγαγε στην Ευρώπη, αν και το συγκεκριμένο γεγονός δεν αναφέρεται στα ημερολόγια του Ιταλού εξευρενητή.
Περίπου το 1600, το παγωτό γίνεται γνωστό σε ευρύτερη κλίμακα. Μάταια ο Κάρολος Ά της Αγγλίας, στον οποίο είχαν δωρίσει μια κινέζικη συνταγή για παγωτό, θέλοντας να το απολαμβάνει αποκλειστικά εκείνος, προσέφερε στον ζαχαροπλάστη του ένα υπέρογκο ποσό για να κρατήσει τη συνταγή μυστική. Η εκθρόνισή του κι ο μετέπειτα αποκεφαλισμός του το 1649 συνέβαλαν στην αποδέσμευση του ζαχαροπλάστη και συνεπώς στη διάδοση της συνταγής. Το 1768 εκδίδεται το πρώτο βιβλίο ζαχαροπλαστικής αφιερωμένο στα παγωτά, το L’Art De Faire des Glaces κι είναι η πρώτη φορά που βρίσκουμε συνταγές για παγωτά του παγωτατζης για βαπτιση σε διάφορες γεύσεις.
Ο αποικισμός κι οι εκατοντάδες μετανάστες, που θέλησαν να δοκιμάσουν την τύχη τους στην αμερικανική ήπειρο, έφεραν στις Ηνωμένες Πολιτείες και την τέχνη του παγωτού. Το πρώτο κατάστημα με παγωτά άνοιξε στη Νέα Υόρκη το 1777. Και πάλι, εκείνοι που δοκίμασαν το πρώτο παγωτό χωνάκι ήταν οι κάτοικοι του Μεγάλου Μήλου. Εμπνευστής του ήταν ένας Ιταλός μετανάστης, ο Marcioni, πλανόδιος παγωτατζής, που κατοχύρωσε την ευρεσιτεχνία του το 1903.
Η ανάπτυξη της τεχνολογίας και κυρίως η δημιουργία ποικίλων κι ουσιαστικών τρόπων κατάψυξης και συντήρησης συντέλεσαν στο να αναδειχθεί το παγωτό σε ένα από τα δημοφιλέστερα επιδόρπια. Ο πρώτος που σκέφτηκε να δημιουργήσει μια ολόκληρη βιομηχανία γύρω απ'αυτό ήταν ο Αμερικανός Jacob Fussel που το 1851 έστησε το πρώτο εργοστάσιο παραγωγής παγωτού. Έτσι, όλα άρχισαν να κυλούν γρηγορότερα, και φθάνοντας στο σήμερα, δυσκολευόμαστε να διαλέξουμε από τις αμέτρητες γεύσεις που υπάρχουν.
Το παγωτό είναι παγωμένο γλύκισμα, το οποίο φτιάχνεται συνήθως από κρέμα και γάλα. Το παγωτό χωρίς γάλα ονομάζεται γρανίτα, και καλύπτει συνήθως τις γεύσεις φρούτων, όπως λεμόνι ή φράουλα. Το αγοράζουμε κυρίως το καλοκαίρι, αφού είναι δροσερό, γιατί τότε κάνει ζέστη. Τα πρώτα βήματα της ανακάλυψης του παγωτού, μας μεταφέρουν σε ιστορίες και θρύλους μακρινούς, χαμένους στο πέρασμα των αιώνων, που είναι άκρως γοητευτικοί και ενδιαφέροντες.
Τα πρώτα παγωτά του παγωτατζης για βαπτιση δημιουργήθηκαν για πρώτη φορά στην Κίνα, γύρω στο 2000 π.Χ. Παρασκευαζόταν από ελαφρώς βρασμένο ρύζι, μυρωδικά και γάλα, τα οποία τοποθετούνταν στο χιόνι για να πήξουν.
Τα περισσότερα βιβλία που αναφέρονται στην ιστορία του παγωτού είναι γεμάτα από πολλών ειδών μύθους. Ο δημοφιλέστερος απ’ αυτούς αναφέρεται στον Μάρκο Πόλο (1254-1324), ο οποίος είδε να παρασκευάζουν παγωτά κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του στην Κίνα και στην επιστροφή του τα έφερε στην Ιταλία. Το 1533, όταν η Κατερίνα των Μεδίκων παντρεύτηκε τον Ερρίκο Β’ της Γαλλίας, έφερε στη νέα της πατρίδα ένα παγωμένο επιδόρπιο από γλυκιά κρέμα, η οποία έμοιαζε πολύ με το σημερινό παγωτό. Το παγωτό ήταν αποκλειστικό προνόμιο των πλουσίων καθώς ήταν πολύ ακριβό, αφού δεν ήταν καθόλου εύκολο να διατηρηθεί ο πάγος το καλοκαίρι.
Όμως γύρω στα 1560 ένας Ισπανός γιατρός που ζούσε στη Ρώμη, ο Μπλάσιους Βιλαφράνκα, ανακάλυψε ότι προσθέτοντας νιτρική ποτάσα στο χιόνι και στον πάγο μπορούσε να καταψύξει οτιδήποτε πολύ πιο γρήγορα.
Η τεχνική της παρασκευής κρέμας με γάλα και αυγά ξεκίνησε στη Γαλλία στα μέσα του 18ου αιώνα. Οι Αμερικάνοι γεύτηκαν για πρώτη φορά το παγωτό το 1800. Τον 19ο αιώνα η βιομηχανική κατασκευή του παγωτού απλουστεύτηκε με την εμφάνιση του παγωτού μηχανής το 1843 στη Αγγλία και στην Αμερική. Το παγωτό διαδόθηκε στην Αγγλία και στην Αμερική χάρη στους Ιταλούς μετανάστες που το πωλούσαν στους δρόμους.
Είναι λανθασμένη η εντύπωση ότι το παγωτό του παγωτατζης για βαπτιση δεν έχει καμιά διατροφική αξία. Κάθε άλλο μάλιστα. Είναι ένα ιδιαίτερα θρεπτικό σνακ που αν καταναλωθεί στη σωστή ποσότητα μπορεί να προσφέρει στα παιδιά πλούσια θρεπτικά συστατικά. Και αυτό γιατί φτιάχνεται από υλικά που ο παιδικός οργανισμός έχει ανάγκη, όπως γάλα, βούτυρο, κακάο, φρούτα κ.λπ.
· Είναι από τις καλύτερες πηγές ασβεστίου λόγω του γάλακτος που περιέχει. Η μη επαρκής πρόσληψη ασβεστίου, του κυριότερου συστατικού των οστών, από τη διατροφή μπορεί να μειώσει σημαντικά την οστική πυκνότητα. Αρκεί να σημειώσουμε πως 100γρ. παγωτού βανίλια - σοκολάτα περιέχουν περίπου 120mg ασβεστίου, ποσότητα που καλύπτει το 10% των ημερήσιων αναγκών του παιδιού. Μάλιστα, ένα μπολ (περίπου 200ml) παγωτό βανίλια δίνει τόσο ασβέστιο όσο ένα ποτήρι γάλα.
· Είναι πηγή βιταμινών Α, Ε, Β1, Β2, Β6
· Έχει αντιοξειδωτική δράση καθώς περιέχει κακάο, ξηρούς καρπούς (πολυφαινόλες) και φρούτα (βιταμίνες Α, Ε).
· Νομοθετικά, τα συντηρητικά απαγορεύονται στο παγωτό. Η διατήρησή τους εξασφαλίζεται με την παστερίωση και την κατάψυξη.
· Οι πρωτεΐνες, οι υδατάνθρακες και τα λιπαρά του παγωτού προέρχονται σε μεγάλο ποσοστό από το γάλα, γι’ αυτό και είναι υψηλής βιολογικής αξίας.
· Είναι ο πιο γλυκός και ο πιο δροσιστικός πειρασμός για μικρούς και μεγάλους.
Σοκολάτα
Φράουλα
Κρέμα ή βανίλια
Στρατσιατέλα
Λεμόνι
Γιαούρτι
Καϊμάκι
Πεπόνι
Πορτοκάλι
Μόκα
Φιστίκι
Τα παγωτά δεν δίνονται σκέτα αλλά διακοσμούνται με πολλά πράγματα, όπως πουράκια, χρωματιστή τρούφα, σιρόπι (οι πιο συνηθισμένες γεύσεις σιροπιού είναι σοκολάτα και βύσσινο).
Στην Ελλάδα οι πρώτοι παραδοσιακοί παγωτατζήδες χρησιμοποιούσαν ένα μεγάλο κάδο που τον γέμιζαν με πάγο και αλάτι. Πριν από την εμφάνιση των ηλεκτρικών ψυγείων οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν αμμωνία για την κατασκευή του πάγου, και αλάτι για τη συντήρησή του. Μέσα στον κάδο αυτό λοιπόν βύθιζαν ένα δεύτερο δοχείο γεμάτο με γάλα και ζάχαρη που το ανακάτευαν συνεχώς με ένα τεράστιο γουδοχέρι, μέχρι να γίνει παχιά κρέμα και να πήξει.
Παγωτατζήδες
Οι πρώτοι παγωτατζήδες της Αμερικής ήταν Ιταλοί, γνωστοί ως «χόκι πόκι». Έβγαιναν στους δρόμους με το καροτσάκι τους φωνάζοντας «χόκι πόκι» που σημαίνει «Να ένα κομματάκι» ή σε ελεύθερη μετάφραση «όποιος προλάβει».
Οι παγωτατζήδες βράζανε το γάλα και προσθέτανε ζάχαρη, αυγά, κακάο ή βανίλια, ανάλογα με τη γεύση που θέλανε να φτιάξουν. Όταν έβραζε το μείγμα, το κατέβαζαν από τη φωτιά και το τοποθετούσαν σε ένα μεταλλικό κάδο, ο οποίος βρισκόταν μέσα σε ένα ξύλινο βαρέλι. Στο κενό που υπήρχε ανάμεσα στο ξύλινο βαρέλι και στον κάδο, έβαζαν πάγο και συνέχιζαν να ανακατεύουν το μείγμα μέχρι να πήξει.
Φορτώνανε το βαρέλι στο καρότσι, και με μια ειδική μεταλλική κουτάλα και τα χωνάκια ξεκινούσαν τη δουλειά τους. Κατά διαστήματα έριχναν κομμάτια πάγου εξωτερικά για να μη λιώσει το παγωτό.
Εικάζεται ότι ο Μέγας Αλέξανδρος που είχε τη φήμη καλοφαγά, είχε την ευτυχία να δοκιμάσει μια πολύ πρώιμη μορφή παγωτού, φτιαγμένο από φρούτα βουτηγμένα στο μέλι και παγωμένα στο χιόνι. Το χιόνι μετέφεραν οι σκλάβοι από τις κορφές του βουνού Όλυμπου Μια από τις πρώτες φορές που συναντάμε το παγωτό του παγωτατζης για βαπτιση στην ιστορία είναι στην αυλή του Ρωμαίου αυτοκράτορα Νέρωνα (37-68 μ.Χ.), ο οποίος έστελνε τους σκλάβους του στα βουνά για να μαζέψουν φρέσκο χιόνι και να το φέρουν πίσω πριν λειώσει, για να το απολαύσει μαζί με φρούτα. Έπειτα ο βασιλιάς Τανγκ, στο Σανγκ της Κίνας, ο οποίος είχε βρει μια μέθοδο για να παρασκευάζει μείγματα από πάγο και γάλα. Από την Άπω Ανατολή λέγεται ότι ο εξερευνητής Μάρκο Πόλο, το 13αιώνα, έφερε πίσω στην Ευρώπη τη συνταγή του παγωτού. Ο Γάλλος σεφ του βασιλιά Καρόλου της Αγγλίας εντυπωσίασε τους καλεσμένους σε ένα επίσημο δείπνο με ένα επιδόρπιο που έμοιαζε με χιόνι αλλά ήταν πολύ πιο γλυκό! Ο Κάρολος τότε πρόσφερε 500 λίρες το χρόνο στο σεφ για να μην πει σε κανένα τη μυστική συνταγή και να συνεχίσει να φτιάχνει παγωτό μόνο γι' αυτόν και τις δεξιώσεις του. Μέχρι, όμως, το 1649, που αποκεφαλίστηκε ο Κάρολος, το μυστικό είχε διαρρεύσει. Το 1533 όταν η Κατερίνα των Μεδίκων παντρεύτηκε τον Ερρίκο Β', έφερε στη νέα της πατρίδα ένα επιδόρπιο από γλυκιά κρέμα, η οποία έμοιαζε πολύ με το σημερινό παγωτό. Η τιμή του ήταν ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΚΗ, αφού δεν ήταν εύκολο να διατηρηθεί ο πάγος το κατακαλόκαιρο .Το παγωτό του παγωτατζης για βαπτιση λοιπόν ήταν αποκλειστικό προνόμιο των πλουσίων. Όμως το 1560 ένας Ισπανός γιατρός που ζούσε στη Ρώμη, ο Μπλάσιους Βιλαφράνκα, ανακάλυψε ότι αν προσθέσουμε νιτρική ποτάσα στο χιόνι και στον πάγο μπορούσε να καταψύξει οτιδήποτε πολύ πιο γρήγορα. Αυτή η εφεύρεση έδωσε μεγάλη αίσθηση στην παραγωγή παγωτού. Κατά το 19ο αιώνα το παγωτό διαδόθηκε στην Αγγλία και στην Αμερική χάρη στους Ιταλούς μετανάστες που το πουλούσαν στους δρόμους. Οι παγωτατζήδες ονομάστηκαν "χόκι-πόκι", παράφραση του "Ecco un poco", που σημαίνει "ορίστε λιγάκι". Όπως πολλά φαγητά που σήμερα τα θεωρούμε συνηθισμένα, το παγωτό κάποτε ήταν μόνο για τους πλούσιους και τους ευγενείς. Κάποιες συνταγές εμφανίστηκαν το 1700, σε ένα γαλλικό βιβλίο με τον τίτλο «Η Τέχνη του να Φτιάχνεις Παγωτό», ο Αμερικανός Πρόεδρος Τόμας Τζέφερσον είχε μια συνταγή για παγωτό βανίλια, ενώ ο Τζορτζ Ουάσινγκτον είχε πληρώσει σχεδόν 200 δολάρια (που τότε ήταν πάρα πολλά λεφτά) για μια συγκεκριμένη συνταγή. Το παγωτό τότε δεν ήταν δημοφιλές γιατί η παρασκευή του αποτελούσε μεγάλο μπελά: αρκεί να σκεφτείτε ότι εμπλέκονταν δύο μεγάλοι κουβάδες, μεγάλες ποσότητες αλατιού και πάγου και 40 λεπτά κατά τα οποία κουνούσαν τον ένα κουβά και ανακάτευαν στον άλλο. Η πρώτη αισθητή βελτίωση στην παρασκευή του παγωτού έγινε το 1846 από την Αμερικανίδα Νάνσυ Τζόνσον, που εφηύρε τη χειροκίνητη παγωτομηχανή με τη μανιβέλα. Μέσα εκεί, ανακατευόταν το μείγμα παγωτού με πάγο και αλάτι, μέχρι να παγώσει. Η Νάνσυ Τζόνσον δεν ήταν ιδιαίτερα προνοητική και δεν κατοχύρωσε την πατέντα της, αλλά πούλησε τα δικαιώματα σε κάποιον κ. Γιανγκ, ο οποίος τουλάχιστον έδειξε την απαραίτητη ευγένεια και έδωσε στη συσκευή το όνομά της. Το ποιος εφηύρε το χωνάκι δεν είναι σίγουρο, αλλά λέγεται ότι αυτό έγινε στο πανηγύρι του Σαιντ Λούις, το 1904. Εκεί, οι «παγωτατζήδες» συνεργάστηκαν με τους «πιτάδες», βάζοντας παγωτό μέσα σε τυλιγμένες πίτες, λόγω έλλειψης πιάτων. Μια άλλη θεωρία θέλει τον Ίταλο Μαρτσιόνι, που διέσχιζε τη Γουολ Στριτ πουλώντας παγωτά με το καροτσάκι του, να χρησιμοποιεί πρώτος το χωνάκι, απογοητευμένος από τα πολλά σπασμένα και κλεμμένα ποτήρια που είχε καταγράψει ως τότε. Συμπεράσματα πρόσφατης έρευνας η οποία αφορά τις επιδράσεις του παγωτού στον οργανισμό μας δηλώνουν ότι καμιά φορά το παγωτό μπορεί να μας φέρει πονοκέφαλο. Αυτό γίνεται γιατί η θερμοκρασία στο στόμαμας πέφτει απότομα και τα αγγεία στον εγκέφαλο αντιδρούν και πρήζονται, κάτι που είναι γνωστό ως "πάγωμα" του εγκεφάλου
Τις τελευταίες δεκαετίες η βιομηχανία του παγωτού γνωρίζει στη χώρα μας ραγδαία ανάπτυξη και τα προϊόντα της, τουλάχιστον ολόκληρο το καλοκαίρι, δεν λείπουν από κανένα σχεδόν ελληνικό σπίτι. Χάθηκαν πια οριστικά η φιγούρα του ασπροντυμένου πλανόδιου πωλητή με το καρότσι του και η εικόνα της νοικοκυράς που γυρίζει ασθμαίνουσα το χερούλι της παγωτομηχανής. Από 'κει και πίσω όμως τα κυριότερα επεισόδια στην παγκόσμια ιστορία του παγωτού περιβάλλονται από μια αχλύ ασάφειας. Οι Βρετανοί, για παράδειγμα, επιμένουν ότι ήταν ένας μάγειρας στην αυλή του βασιλιά Καρόλου Α' αυτός που πρώτος παρασκεύασε παγωτό του παγωτατζης για βαπτιση · συμπληρώνουν μάλιστα ότι ήταν τέτοιος ο ενθουσιασμός που προκάλεσε, ώστε ως τον αποκεφαλισμό του μονάρχη το 1649 εισέπραττε ετησίως 500 λίρες για να κρατά επτασφράγιστο μυστικό τη συνταγή του. Κάποιες πρόσφατες μελέτες όμως διαψεύδουν αυτό τον ισχυρισμό και μας διαβεβαιώνουν ότι πίσω από αυτόν κρύβεται η απροθυμία των Αγγλων να παραδεχτούν ότι σε αυτό τουλάχιστον τον τομέα αντέγραψαν απλώς τους πρωτοπόρους Γάλλους. Ας βάλουμε καλύτερα τα πράγματα σε μια ιστορική σειρά, αφού όμως πρώτα ξεχάσουμε για λίγο τη σημερινή μορφή του παγωτού. Σε πολλές περιοχές του κόσμου η ανάγκη για ανακούφιση από τη θερινή τυραννία του ήλιου ωθούσε πολλούς άρχοντες να ξοδεύουν περιουσίες για να προμηθεύονται διαρκώς πάγο και χιόνι από τα ψηλά βουνά. Οι πρώτες γραπτές αναφορές προέρχονται από την Κίνα του 600 π.Χ. όπου ανακάτευαν χιόνι με γάλα και βρασμένο ρύζι, έχτιζαν μάλιστα και υπόγειες αποθήκες για να διατηρούν τον απαραίτητο πάγο επί πολλές εβδομάδες. Στη Ρώμη οι αυτοκράτορες έφερναν από τις Αλπεις τεράστια κομμάτια πάγου καλυμμένα με άχυρο για να ψύχουν το κρασί τους· ο πρώτος μάλλον άνθρωπος στη Δύση που δοκίμασε ένα μείγμα από χιόνι, μέλι και πολτό φρούτων ήταν ο ηδονοθήρας Νέρων, η σχετική πάντως συνταγή φαίνεται ότι χάθηκε μαζί του. Οταν οι Αραβες γύρω στα 800 μ.Χ. κατέλαβαν τη Σικελία και έφεραν μαζί τους τα σερμπέτια, οι πολύ επινοητικοί κάτοικοι της νήσου τα παράλλαξαν πολύ γρήγορα σε αυτό που σήμερα ονομάζουμε γρανίτα, ανακατεύοντας χυμούς και κομμάτια φρούτων με χιόνι από την Αίτνα. Η μανία των Σικελών γι' αυτά τα κρυσταλλικά σορόπια ήταν τέτοια που πολλούς αιώνες αργότερα ο βασιλιάς Βίκτωρ - Αμεδαίος Β' σημείωνε το 1718 στο ημερολόγιό του πόσο τον εκνεύριζε η συνήθεια των συμβούλων του στο Παλέρμο να απολαμβάνουν σε κάθε περίσταση μια γρανίτα, ακόμη και κατά τη διάρκεια των συνεδριάσεων. Υπάρχει πάντως και μια θεωρία που τελευταία χάνει έδαφος, ότι δηλαδή την ιδέα για τα παγωτά έφερε από την Κίνα τον 13ο αιώνα ο Μάρκο Πόλο. Πολλοί περιηγητές του 16ου αιώνα πάλι μνημονεύουν ότι στο σαράι του σουλτάνου της Κωνσταντινούπολης υπήρχαν αποθήκες πάντα γεμάτες με χιόνι για το αραίωμα των σερμπετιών ενώ οι καλεσμένοι εντυπωσιάζονταν με τις κούπες για τα επιδόρπια, καμωμένες καθώς ήταν από παγωμένους χυμούς φρούτων. Κάπου στις αρχές του 17ου αιώνα έγινε το αποφασιστικό βήμα και οι Ιταλοί κατέληξαν σε αυτό που ονομάζουμε σήμερα παγωτό, ζεματίζοντας ένα μείγμα κρέμας γάλακτος και ζάχαρης, αρωματίζοντάς το με πολτό φρούτων και χτυπώντας το για ώρα μέσα σε ένα λουτρό από σπασμένο πάγο και αλάτι. Ως τα μέσα του αιώνα οι γρανίτες και τα παγωτά είχαν φθάσει ως τις Βερσαλίες, αλλά η τιμή τους ήταν αρχικώς απαγορευτική για τους κοινούς θνητούς. Μερικές δεκαετίες όμως αργότερα η συντεχνία των λεμοναδοποιών παρασκεύαζε καθημερινά «αρωματικό χιόνι» και το μοίραζε στα cafe των Παρισίων. Οι Γάλλοι έμειναν για έναν αιώνα περίπου πιστοί στον συνδυασμό τριμμένου πάγου και χυμών, μετά έβαλαν και τη δική τους πινελιά, προσθέτοντας ασπράδι αβγού, για να γεννηθεί το σορμπέ, το οποίο πάγωνε συνήθως σε καλούπια σχήματος φρούτων. Τα παγωτά πήραν τα πρωτεία από τις γρανίτες κάπου στα τέλη του 18ου αιώνα, στη χώρα των καινοτομιών, τις ΗΠΑ. Ο πρόεδρος Τζορτζ Ουάσιγκτον ενθάρρυνε τους μαγείρους του να ανακαλύπτουν νέες συνταγές παγωτού ενώ ο διάδοχός του Τόμας Τζέφερσον συνήθιζε να προσφέρει στους καλεσμένους του την «ομελέτα-έκπληξη», ψητό παγωτό με μπόλικο σιρόπι. Μια νοικοκυρά από το Νιου Τζέρσεϊ κατασκεύασε το 1843 την πρώτη χειροκίνητη παγωτομηχανή και μέσα σε τρεις δεκαετίες είχαν κιόλας εμφανιστεί 70 βελτιωμένοι τύποι της. Η τεράστια ζήτηση ώθησε το 1851 τον Τζέικομπ Φάζελ να ιδρύσει στη Βαλτιμόρη την πρώτη βιομηχανία παγωτού ενώ ο Ερνεστ Χάμγουι, ένας σύριος μετανάστης στο Σεντ Λούις, εισήγαγε πρώιμα το παγωτό του παγωτατζης για βαπτιση στη διαστημική εποχή, φτιάχνοντας το 1904 τον πρώτο πύραυλο της ιστορίας (που τότε βεβαίως ονομαζόταν χωνάκι), εκτοξεύοντας τις πωλήσεις σε δυσθεώρητα ύψη. Με τη μία και για πάντα, απ' ό,τι έδειξε η συνέχεια, καθώς με γοργά βήματα οδηγηθήκαμε στη σημερινή πραγματικότητα, με τον άγριο πόλεμο να μαίνεται ανάμεσα στις εταιρείες, πίσω από τα διαφημιστικά μηνύματα και μέσα στα πολύχρωμα ψυγεία.
